Column: Opgelucht
Algemeen ColumnSon en Breugel - Een ongelukkige val in het holst van de nacht leverde haar een niet-operabele bovenarmfractuur op. Sindsdien verblijft ze tijdelijk bij ons. Ze is er om te revalideren. De afhankelijkheid valt haar niet mee en dat kan ik me goed voorstellen. Ze schikt zich echter in haar lot en dat maakt het gemakkelijk om van haar te houden.
Als ik haar kamer binnenkom, zie ik aan haar gezicht dat ze zich ergens zorgen over maakt. ‘Vandaag moet ik die spuit weer, toch?’ Ik beaam haar vermoeden. Wekelijks krijgt ze een injectie in haar bovenbeen. Voorheen kwam de thuiszorg hiervoor langs, nu nemen wij deze zorg tijdelijk over.
‘Het is zo’n pijnlijke spuit, ik kijk er echt niet naar uit!’ Aan haar uitdrukking zie ik dat ze het meent. Zodra ik alles heb klaargemaakt en de injectie wil toedienen, voel ik haar spieren aanspannen onder mijn handen.
Om haar af te leiden, kletsen we wat. We bespreken haar fysiotherapie; ze kan het goed met mijn collega’s vinden. Het bevordert haar revalidatie. Intussen spuit ik de injectievloeistof heel langzaam in.
‘Weet jij eigenlijk wel hoe je die spuit moet zetten?’, vraagt ze na een tijdje. Ik zeg haar dat alles al klaar is en het naaldje er al weer uit is. ‘Hoe kan dat nou? Ik heb er niks van gevoeld. Weet je wel heel zeker dat je hem gezet hebt?
Ik laat haar de lege spuit zien en schiet in de lach van haar verbaasde en opgeluchte blik.
