Column Judith: Een lieve bikkel
Algemeen ColumnSon en Breugel - ‘Zuster, sorry dat ik u stoor. Wilt u mij misschien even naar het toilet helpen?’ Tijdens mijn nachtdienst belt ze en ze lijkt zich erg schuldig te voelen. Natuurlijk help ik haar; daar heb je tenslotte een nachtzuster voor.
Ze ziet slecht en heeft een nieuwe heup gekregen. Dat ze om ondersteuning vraagt, is dus niet meer dan logisch en ook heel verstandig.
Toch begrijp ik haar wel. Haar hele leven stond ze voor iedereen klaar en was zij degene die ging helpen als iemand een handje hulp kon gebruiken. In de afgelopen 97 jaar heeft ze geleerd om alles zelf te doen; was ze hartstikke zelfstandig. Het zit gewoon niet in haar systeem om te bellen en hulp te vragen. Ze klaagt niet, pijn kent ze niet. Je kunt haar met recht een bikkel noemen. Een lieve bikkel, wel te verstaan.
‘U begrijpt toch wel wat ik bedoel, zuster? U vraagt waarschijnlijk ook niet vaak om hulp, behulpzame mensen verzinnen zelf een oplossing.’ Tja, daar heeft ze een punt.
Ik probeer me haar situatie voor te stellen, hoe het moet zijn om op haar respectabele leeftijd nog zelfstandig te wonen en dan nu, na haar heupoperatie, van het ziekenhuis te verhuizen naar een revalidatie-afdeling. Ze heeft nergens moeite mee, slaapt als een roos en geniet van het eten. Het enige lastige blijft hulp vragen, en zelfs dat begint ze te leren. Chapeau voor haar flexibiliteit en goede humeur!
