Julie en Emma met de vlechten in hun handen
Julie en Emma met de vlechten in hun handen Foto: Julie Allen

Donatie van vijf vlechten voor Haarwensen

Algemeen Algemeen

De Son en Breugelse Julie Allen heeft onlangs voor de vierde keer haar lange haren gedoneerd; deze keer aan Stichting Haarwensen, met de uitdrukkelijke wens dat haar haren gebruikt worden voor een haarwerk voor kinderen. Geïnspireerd door Sophie van Veen, die een paar weken geleden haar vlechten heeft gedoneerd, heeft Julie een afspraak gemaakt bij Emma Haagen van kapperszaak Traditions aan de Dommelstraat. Haar lange haren werden in maar liefst vijf staarten van 37 centimeter gevlochten voordat Emma de schaar erin zette.

Redacteur: Emmy Grit

De eerste keer heeft Julie haar haren gedoneerd ter nagedachtenis aan haar oud-collega. “Die collega had te horen gekregen dat ze borstkanker had en is daar helaas aan overleden”, begint Julie haar verhaal. Julie leerde haar oud-collega Marike kennen nadat ze met haar man en haar dochter van nog geen jaar oud vanuit Hongkong naar Nederland was gekomen. Julie: “Marike heeft speelgoed van haar eigen dochters, waar zij te groot voor waren, aan mijn dochter gegeven. Toen ik mijn dochter daaraan herinnerde, liet zij ook haar haardos groeien.

Ongemakken
Hoewel ze er op een gegeven moment wel hinder van ondervond, liet ze haar haren toch langer worden. Als ze het haar in een paardenstaart of vlecht deed, kreeg ze hoofdpijn door het gewicht van het haar, en als ze het los liet hangen, had ze daar ook veel ongemak van. Julie: “Uiteindelijk waren dit kleine ongemakken vergeleken met iemand die de diagnose kanker te horen heeft gekregen.” Zowel Julie als haar dochter lieten hun haren in februari 2017 knippen en doneerden het aan de Canadese liefdadigheidsinstelling ‘Locks for Love’.

Opnieuw laten groeien
Spijt had Julie niet, maar nu haar haren kort waren, besloot ze toch weer om ze te laten groeien, en ze wilde het zelfs nog een keer doneren; ze had nog steeds rood haar, zonder grijs ertussen. Vorig jaar besloot Julie dat haar haar opnieuw lang genoeg was om te doneren. “Mijn vriendin, die tevens mijn kapster is, had een ernstig ongeluk gekregen en was nog aan het herstellen hiervan. Toch had ze het gevoel dat ze de schaar weer vast kon houden zonder te schudden, wat best belangrijk voor een kapper is”, lacht Julie. “Tijdens mijn bezoek aan vrienden en familie in Canada (voorjaar 2020) was ik helemaal klaar om het door haar te laten knippen. Helaas gooide COVID-19 roet in het eten; alles viel stil en de kapsalons werden gesloten. Het bezoek aan mijn kapster heb ik dus moeten uitstellen, waardoor mijn haarbos nog enkele centimeters langer werd.”

Kinderen
Toen Julie zich ervan bewust werd dat veel kinderen kanker hebben, of hebben gehad, besloot zij om haar haren te doneren voor een haarwerk voor een kind. “Kinderen kunnen best wreed zijn tegen elkaar, zelfs als ze het niet zo bedoelen. Stel je eens voor dat je een tienermeisje bent met kanker en daardoor een kaal hoofd hebt. Je twijfelt aan jezelf, hebt problemen met je eigen lichaamsbeeld, je ervaart groepsdruk en bent soms wanhopig om dat je er graag bij wilt horen. Ik kon me gewoon niet voorstellen hoe moeilijk dat zou zijn. Dat heeft voor mij de doorslag gegeven dat ik mijn haar dit keer voor een haarwerk voor een kind wil doneren”, vertelt ze.

Voorbeeld
Half februari las Julie in DeMooiSonenBreugelKrant het verhaal van Sophie. De laatste dertien jaar heeft de Canadese kapster haar haren mogen knippen, maar nu heeft Julie de stoute schoenen aangetrokken en een afspraak gemaakt met kapster Emma. “Ik wist dat ik in goede handen was bij Emma omdat zij het bij Sophie ook heel erg mooi had gedaan. Ik was behoorlijk zenuwachtig, maar Emma stelde mij op mijn gemak. De kapster vroeg niets voor het knippen; het is haar manier om iets terug te doen voor de gemeenschap”, vertelt ze enthousiast.

Wit haar
Julie mist haar lange haar, maar ze weet dat de persoon die ze er uiteindelijk blij mee maakt, er een grotere behoefte aan heeft dan zijzelf. “Mijn haren groeien wel weer, maar ik besef wel dat dit de laatste keer is geweest. Die vervelende witte haren beginnen uit het niets te verschijnen, en laten we eerlijk zijn, geen enkel kind wil wit haar”, sluit ze lachend af.

Julie voordat ze naar de kapper ging