Column Judith: Verlies
Algemeen ColumnSon en Breugel - Haar zus is overleden. Ze weet niet goed hoe ze zich voelt. Verdrietig? Onmachtig? Opgelucht? Of misschien wel angstig? Ze waren elkaar erg lief; speelden als kind veel samen. Zij was altijd het kleintje, haar zus de grote verstandige. Zus was tenslotte bijna 1,5 jaar ouder. Jarenlang trokken ze veel samen op en beleefden samen de vreugde en het verdriet in elkaars leven.
Zus was ziek. Heel ziek. Haar laatste jaren waren niet gemakkelijk. De laatste weken liet haar familie haar niet meer alleen. ‘Tja, en nu is ze dood en ik ben hier. Soms moet ik ervan huilen, dan mis ik haar. De andere keer ben ik blij dat ze niet meer hoeft te lijden. Ik heb haar niet meer gezien of gesproken. Zij kon niet meer praten en ik kan er niet heen zolang ik moet revalideren. Maar dat is niet erg, hoor. Ik heb haar gevoeld. Dat is genoeg.’
Ze zwijgt en staart voor zich uit. Ik vraag haar hoe ze zich voelt. ‘Ik weet het niet, zuster. Ik weet het niet. Zal ik ook binnenkort gaan? Zal ik haar dan weer zien? Of is er niks meer? Wat denk jij?’ Ik zeg haar dat ik het ook niet weet en dat ik er een beetje mijn eigen gedachten bij heb gemaakt. Ik hoop mijn dierbaren weer te zien. Niemand weet of het waar is, dus ik mag er lekker over fantaseren. De gedachte aan een weerzien maakt mijn verdriet draaglijk.
‘Ik denk dat ik daar ook aan vasthoudt. Je vertelt het zo mooi. Als ik haar dan toch ooit weer zie, dan kan ik nu eerst zelf zorgen dat ik beter word en nog een beetje van het leven geniet. Daarna kom ik haar weer tegen, gelukkig!’
