Column Judith: Spik en span naar de huiskamer
Algemeen ColumnSon en Breugel - Terwijl buiten de mussen van het dak vallen, vraag ik haar of ze het goed vindt als ik haar kom verzorgen. Ze heeft het zwaar, is kortademig, voelt zich benauwd en ze heeft pijn.
Ik ondersteun haar met wassen en aankleden. Tussendoor controleer ik regelmatig het zuurstofgehalte van haar bloed. Als je gezond bent, kun je je bijna niet voorstellen hoe vermoeiend ochtendzorg kan zijn. We kletsen wat, ze is ook verpleegkundige geweest. Na haar hernia werkte ze met veel plezier op de röntgenafdeling. Ze is nooit getrouwd geweest en heeft geen kinderen. Haar sociale netwerk is erg klein.
Ondanks de hitte van vandaag zal ik toch haar benen moeten zwachtelen. Zeker met dit warme weer gaat ze anders last krijgen van vocht. Zelf voel ik mijn zweetdruppels ook als een douche over mijn lijf lopen. Ik probeer me voor te stellen hoe het voor haar moet zijn. Haar benen zijn ingepakt in een dubbele laag zwachtels, waardoor ze haar warmte nauwelijks kwijt kan. Zelf zegt ze er niks over.
Als ze spik en span, gutsend van het zweet, in haar rolstoel zit, kam ik haar haren en geef haar bril aan. Ik vraag haar of ze het goed vindt als ik haar meeneem naar de huiskamer, zodat ze kan ontbijten. Ze vindt het prima.
Op de gang verontschuldig ik me voor alle gedoe, waarmee ze elke ochtend geconfronteerd wordt. Ze kijkt me verbaasd aan en zegt: ‘Hoezo? Het ging toch hartstikke goed vanmorgen?’
