Column Luc: Kamerbreed tapijt
Algemeen ColumnSon en Breugel - Het is tijd. Ik voel het, in al mijn vezels. Langer wachten heeft geen zin, langer wachten kan eenvoudigweg niet. Het gevoel wordt steeds sterker, het is niet meer tegen te houden. Jarenlang heb ik me laten weerhouden door de gedachte wat mensen van me zullen denken, nu niet meer. Het gevoel is té sterk, ik ben de schaamte voorbij.
Waar ik het over heb? Allereerst een sportauto. Het merk, daar twijfel ik nog over. Een Porsche, een Lamborghini, of toch een Ferrari? Ik ben er nog niet uit, het zal ook van het beschikbare budget afhangen. Wat kost een tweedehandsje? Hij moet wel in goede staat zijn, met mijn twee linkerhanden ga ik niet aan die auto liggen sleutelen. Dan zou ik zelf niet meer de weg op durven! Welk merk het zal worden, dat maakt me niet zoveel uit, evenmin als de leeftijd van het vehikel. Het enige dat ik weet, is dat het een cabriolet moet zijn, én de kleur: rood. De enige acceptabele kleur voor een sportauto, laten we wel wezen.
Waar ik nog even aan moet werken, zijn de bijbehorende accessoires. Dikke, gouden ringen, aan elke vinger minstens één. Of toch ringen met edelstenen? Jade vind ik wel mooi. Of misschien lapis lazuli? Gewoon een turkoois, dat kan ook. Waarom kiezen? Ze zijn allemaal mooi! Gouden kettingen, om mijn hals en polsen, dat hoort er ook bij. Een paar kilo goud om mijn nek, zoals Mr. T., daar moet ik niet aan denken. Hoeveel en wat voor ringen en kettingen, daar kom ik wel uit. Het enige waar ik mee zit, zijn de oorbellen. Gaatjes in mijn oren, ik moet er niet aan denken. Ik heb gehoord dat er oorbellen zijn die je op je oorlel kunt klemmen, dat klinkt een beetje pijnlijk. Gaatjes in je oren laten maken is ook pijnlijk, of valt dat wel mee? Hoe dan ook, wie mooi wil zijn, moet pijn lijden. Dus: tanden op elkaar en gaan met die banaan!
Het plaatje is rond, de details worden wel ingevuld, ik weet wat me te doen staat. Er ontbreekt nog maar één ding: een kamerbreed tapijt op mijn hoofd, dat er half afwaait als ik net iets te hard over de boulevard rijd. Eén keer gas geven en het ding ligt op de achterbank. Dat maakt het plaatje af, ik zie het al helemaal voor me.
Ik kan niet wachten tot hij eindelijk begint, die midlife crisis!
