Column Judith: Een goed gesprek
Algemeen ColumnSon en Breugel - Hij is te jong voor ouderenrevalidatie. Veel te jong. Helaas is dit op dit moment wel de beste plek voor hem om te zijn. Een paar jaar geleden werd hij gediagnosticeerd met een vorm van kanker en onlangs hoorde hij dat hij hiervan niet meer zal herstellen. Alsof het allemaal nog niet erg genoeg is, verlamde een beroerte hem halfzijdig. Om spierkracht en conditie op te bouwen, verblijft hij tijdelijk bij ons.
Hij doet zijn best, volgt trouw alle therapieën en maakt een praatje met de overige cliënten. Zijn herstel gaat de ene dag beter dan de andere dag. Gezien alle slechte nieuws van de laatste tijd rijst de vraag of hij nog terug kan naar zijn eigen huis. De arts gaat hierover met hem in gesprek en samen komen ze tot de conclusie dat dit waarschijnlijk niet meer gaat lukken.
Als ik die middag zijn kamer binnenkom, voel ik zijn verdriet en teleurstelling. Zijn ogen zijn gevuld met een waterige blik. Ik vraag hem of ik iets voor hem kan doen. Een traan rolt eenzaam over zijn wang. Hij slikt en zegt: ‘Misschien wil je me gewoon even alleen laten?’
Ik bied hem mijn luisterend oor aan voor een later moment en verlaat, met een brok in mijn keel, zijn kamer. Als ik na een tijdje terugkom om zijn medicijnen te brengen, zegt hij: ‘Ik heb een goed gesprek met mijn lichaam en geest gevoerd. Help me even uit bed, het gezeur heeft lang genoeg geduurd!’
Met veel smaak nuttigt hij, opgeladen door een flinke portie goede moed en optimisme, zijn warme maaltijd.
