Column Judith: Een onacceptabel vooruitzicht
Algemeen ColumnSon en Breugel - Na haar opname in het ziekenhuis was voorspeld dat ze nooit meer zou kunnen lopen. Ze kwam revalideren om te leren omgaan met haar beperking. Dat ze afhankelijk van iedereen zou blijven, was een onacceptabel vooruitzicht. Ze besloot alles in het werk te stellen om weer eigen regie terug te krijgen.
In het begin lag ze veel op bed. Het verbaasde me niet; ze was tenslotte 87. Als ik haar verzorgde zei ze: ‘Jij denkt natuurlijk dat ik alleen maar in bed lig. Dat lijkt misschien zo, maar ik oefen de hele dag. Mijn hoop is dat ik straks niet uitsluitend in bed lig of in een rolstoel zit, maar dat ik naar het toilet kan en in een gewone stoel kan zitten.’ Eerst dacht ik nog dat ze een grapje maakte. Hoe moest ze tenslotte oefenen, ze kon haar benen immers nauwelijks bewegen?
Na enige tijd trad verbetering op. Ze kon haar benen steeds hoger optillen. Vergezeld door optimisme en doorzettingsvermogen ging ze van ‘lopen’ onder begeleiding van 2 personen, naar lopen met rollator onder begeleiding van 1 persoon. Soms is er een terugval en moet ze de moed om door te gaan uit haar tenen halen. Gesteund door haar betrokken kinderen en genietend van kleinkinderen en achterkleinkind komt ze er steeds weer bovenop.
Tussen alle harde werken door informeert ze hoe het met de jongens gaat, om me vervolgens de deur te wijzen. Therapie gaat tenslotte voor gezellige klets. Hoewel ze niet meer naar huis kan, verlaat ze morgen onze afdeling. Zelfstandig lopend met rollator wel te verstaan en met slechts minimale hulp bij zorgmomenten.
