Column Judith: Uitdaging
AlgemeenSon en Breugel - Tijdens mijn nachtdienst maak ik kennis met haar. 93 jaar is ze. Ze ziet eruit als een lieflijk omaatje uit een romantische kerstfilm. ‘Ohhh zuster, sorry dat ik je midden in de nacht stoor.
Ik moet zo nodig naar het toilet. Wil je mij misschien helpen? Hoe heet je trouwens?’ Lachend stel ik me voor en zeg haar dat verontschuldigingen niet nodig zijn. Natuurlijk help ik haar.
Door complicaties bij een eerdere heupoperatie kan ze niet lopen. De bedoeling is dat ze hier, door therapie en oefenen, weer zelfstandig kan functioneren. Ze heeft veel pijn. Haar gezicht vertrekt bij elk beweging die ze maakt. Ik vraag haar of ze een pijnstiller wil en haal deze voor haar.
Dezelfde nacht maakt ze nog een paar keer alarm. Door de werking van de medicatie, waardoor haar pijn aanzienlijk verminderd is, lukt het haar om zelf op de bedrand te komen zitten. Ze is er terecht trots op. Het geeft haar zichtbaar nieuwe moed.
De volgende nacht verloopt nagenoeg hetzelfde. Ze begroet me hartelijk als ik, midden in de nacht, haar kamer binnenloop. ‘Ingrid heet je toch?’, vraagt ze. Ik corrigeer haar en noem nogmaals mijn naam. Ik grap dat ze pas naar huis mag als ze alle namen van mij en mijn collega’s kent.
Een momentje van paniek overvalt haar. Dan kijkt ze me olijk aan en zegt vol overtuiging: ‘Die uitdaging ga ik aan! Binnenkort mag je me overhoren. Breng je me daarna naar huis?’
