Mama kijk… Die man heeft een robotbeen!

Son en Breugel - Vorig jaar maart interviewden we Gerard van den Elsen. Aanleiding was zijn deelname aan een Handbike Battle in Oostenrijk. De top van de 3200 meter hoge Kaunertalgletscher heeft onze dorpsgenoot bereikt. Maar zijn mobiele beperkingen en de chronische pijn aan zijn been bleven bij deze Librabiker. Eind vorig jaar is zijn been gedeelteijk geamputeerd en kreeg hij een prothese. Een heftige ingreep, maar hij is er een positiever mens van geworden. Dit is zijn verhaal.

Door: Arjen Strik
Foto: Wil Feijen

Ik zat in een zwart gat
"Na het verdraaien van mijn knie tijdens een voetbalpotje ben ik in een afgrond verzeild geraakt. Wat er eerst tamelijk onschuldig uitzag werd een ware nachtmerrie. Twintig operaties volgden en na twee nieuwe knieën en een brace was ik fysiek erg beperkt geworden. Een handicap die mijn leven totaal op zijn kop zette. Ik raakte mijn baan als vrachtwagenchauffeur kwijt, kwam thuis te zitten en viel in een zwart gat." Tijdens het revalidatietraject op Blixembosch kwam hij in aanraking met het Handbiken. Door weer fanatiek te sporten raakte hij uit zijn isolement en begon weer licht aan het einde van de tunnel te zien. "Voor deelname aan deze battle werd ik gekeurd door een arts van de KNWU, zeg maar wielrenunie, die me vroeg of ik wel eens gedacht had aan amputatie van mijn been want dat bleef volgens hem een pijnlijke en uitzichtloze ellende. Die woorden blijven nahameren en spoken in mijn hoofd.

Goed afscheid van mijn been kunnen nemen
"Ik was in behandeling bij veel doktoren, orthopeden, chirurgen, revalidatieartsen, noem maar op. Ik hoorde steeds als optie een derde kunstknie implementeren, maar ja of dat aanslaat konden ze niet garanderen. De vorige twee kunstknieën waren losgeschoten van het bot en zweefden in mijn been. Toen ik de medici zelf confronteerde met amputeren als mogelijkheid gaven ze aan, dat dit ook een reële optie was, maar ze geen garanties konden geven. Ik wilde van die pijn af, dat verlamde mijn leven. Dus langzaam ben ik er naar toe gegroeid. Een soort van afscheidsproces van mijn been. Ik heb het meerdere malen besproken met mijn vrouw en kinderen. Zou je dat nu wel doen, zeiden ze eerst huiverig, maar uiteindelijk stonden ze achter mijn besluit. In november vorig jaar ben ik geopereerd. Toen ik wakker werd had ik geen pijn meer, voelde aan de stomp en merkte een berusting bij mezelf."

Fantoomprikkels
"Na het krijgen van een prothese volgt een revalidatieproces met fysio, ergo, fitness, zwemmen enzovoort. Ik was gelukkig nog in een goede conditie en was het lopen niet verleerd. Ik ben nu weer mobiel en kan lopen zonder stokken. Gewoon even de hond uitlaten. Ik heb gelukkig geen last van fantoompijn. Maar heel apart is dat ik nog wel prikkels voel. Bijvoorbeeld na inspanning voel ik nog steeds een vermoeide voet, of heb jeuk aan een been wat er niet meer is. Hoe krap je aan een voet die er niet meer is?" (Fantoom ledematen zijn lichaamsdelen die nadat ze door een operatie verloren zijn gegaan nog gevoeld worden. Red.) Maar ik fiets weer al is het aangepast en kan weer goed uit de voeten. Soms wil ik harder dan mijn prothese aankan. Ach, daar komen we samen met Livit Orthopedie wel uit.

Ik ben een positiever mens geworden
"Als je altijd heftige pijn hebt word je vanzelf een chagrijn, alles krijgt een grauwsluier. Nu ik van de pijn af ben voel ik me veel positiever." Zijn dochter beaamt dit. "Uiteraard doe ik volgend jaar weer mee aan de Handbike Challange. Ik schaam me niet voor mijn prothese. Zo ben ik nu eenmaal. Dus als het warm weer is zoals nu, trek ik voor het fatsoen echt geen lange broek aan. Je ziet mensen dan wel eens kijken, maar ze durven geen vragen te stellen. Die prothese hoort bij mij. De leukste reacties komen van kinderen, zoals: 'kijk mam, een man met een robotbeen' of de kleine hiernaast tijdens het oefenen: 'hé buurman, moeilijk hè met één been'. Ik kan veel meer dan voorheen en ben een positiever mens geworden."