Een leven in het teken van (goed) onderwijs

Son en Breugel - 'Wie wil er met Marianne op de foto?' vraagt Nicky van Gerwen, de leraar van groep 7. In de hoek hangt een kaart van Europa, daar gaat mijn geografenhart altijd sneller van kloppen. Enthousiast steken alle leerlingen hun vinger in de lucht. 'Wie mogen er niet op de foto?' vraagt Marianne van Lent, directeur van Basisschool De Stokland. Vanwege de AVG moet de school daar rekening mee houden. Maar liefst acht leerlingen staan op de lijst. Dus maar naar een andere klas, die van Mikel Martens, die groep 8 onder zijn hoede heeft. Daar vinden we wel genoeg deelnemers voor een 'actie foto'.

Door: Lucas van As
Foto: Wil Feijen

Een unieke prestatie
De aanleiding voor de foto (én dit artikel) is het feit dat Marianne 40 jaar in het onderwijs zit, een unieke prestatie! Al als meisje van 8 jaar oud wist ze dat ze het onderwijs in wilde. Na de havo succesvol afgerond te hebben, twijfelde Marianne welke richting ze in wilde: lesgeven aan de kleuterschool of de lagere school. Het werd het laatste, in 1978 studeerde ze af aan de PABO.

De dag nadat ze haar diploma had ontvangen (in juni), stond Marianne al aan de balie bij de Sint Jozef Vereniging, om zich aan te melden als invalster. De periode daarna belde ze met grote regelmaat, al gauw wierp dat zijn vruchten af: voor het einde van de zomervakantie had ze al een baan als invalster. 'Ik moest lesgeven aan klas 5, nu groep 7, een klas met 35 leerlingen.' Het was wel even wennen, zo'n grote klas. 'Het mooie is, een van de leerlingen die ik toen in de klas had, heeft nu zelf schoolgaande kinderen, hier op De Stokland'. Zo is de cirkel weer rond!

Eerste baan
Haar eerste baan, bij de Basisschool De Kubus in Eindhoven, was een tijdelijke aanstelling. Aan het eind van het schooljaar kwam de inspecteur kijken, om te bepalen of Marianne mocht blijven. 'Hij zei tegen me dat ik goed orde hield in de klas, dat de kleurpotloden goed geslepen waren en dat hij me in de kerk gezien had, dus ik mocht blijven!' vertelt ze.

Het was een andere tijd, eind jaren '70. De Kubus was een rooms-katholieke school, dus er werd wel verwacht dat de leerkrachten goede katholieken waren. Sowieso is er veel veranderd in die 40 jaar, ook in het onderwijs. 'Het was vooral belangrijk dat de kinderen het leuk hadden', zegt Marianne. Er was niet echt een leerplan of iets dergelijks, zo maakte ze zelf werkbladen voor de kinderen. 'Ik figuurzaagde Disneyfiguren e.d., om de school mee te versieren', vult ze aan.

Bij haar volgende school nam ze in de pauze om beurten vier kinderen mee naar haar eigen huis, om poffertjes voor ze te bakken. 'Vier kinderen achterin een Peugeot 104, zonder inzittendenverzekering of autogordels achter in de auto, het is nu ondenkbaar', herinnert Marianne zich. Zo kreeg de hele klas poffertjes!

Tijd voor wat anders
Na 23 en een half jaar les te hebben gegeven, was het tijd voor iets anders. Bij de SKPO, waar Marianne inmiddels werkte, was er de mogelijkheid om een tweejarige opleiding tot schooldirecteur te volgen. Een leuke opleiding, die haar de mogelijkheid gaf om er voor te zorgen dat leraren zich zo veel mogelijk op de leerlingen konden richten.

Na het voltooien van deze opleiding kwam Marianne terecht bij Basisschool De Stokland, als adjunct-directeur, een mooie opstap naar de functie van directeur. Althans, dat was de bedoeling. Uiteindelijk viel haar 25-jarig jubileum in het onderwijs samen met het afscheid van de directeur en Marianne's benoeming tot de nieuwe directeur.

In haar tijd als leerkracht had Marianne al gezien hoe belangrijk de rol van directeur is, als het gaat om het faciliteren en coachen van de leraren. Als alles goed georganiseerd is, kunnen de leraren zich richten op de leerlingen. 

Nog iets wat enorm veranderd is in de afgelopen 40 jaar is de administratieve last, die de leraren moeten dragen. De vorderingen van leerlingen moet nauwgezet vastgelegd worden, in leerlingendossiers. 'Het is goed dat dit allemaal vastgelegd wordt, maar het kost wel veel tijd', zegt Marianne. Daarom geeft ze haar leraren af en toe een studiedag, zodat ze de administratie kunnen doen.

Passie voor onderwijs
'Vind je lesgeven leuk?' vroeg een van de leerlingen nadat de foto genomen was. 'Jazeker!' antwoordde Marianne, 'Anders hou je het geen 40 jaar vol!' Dat ze een passie heeft voor het onderwijs, is zonder meer duidelijk. 

Dat het onderwijsaanbod meer onderbouwd is, vindt Marianne heel prettig. 'Het is alleen jammer dat zoveel aandacht gericht is op de basisvakken, zoals rekenen en taal, en zo weinig op het kunstzinnige deel, zoals muziek, handenarbeid en tekenen', vindt ze. 'Ik vind het belangrijk dat kinderen zich zo breed mogelijk ontwikkelen', vult Marianne aan. En daar hoort o.a. muziek bij.

Bezig zijn met de ontwikkeling van kinderen en volwassenen, dat is voor Marianne het mooie aan haar beroep. Dat maakt het bijzonder, om deel uit te mogen maken van het ontwikkelingsproces, zowel wat betreft kennis als wat betreft persoonlijke ontwikkeling. 

Iets extra's
Al is het soms moeilijk afscheid nemen, ook van ouders. 'Soms maak je elkaar 10 of 12 jaar mee, als ouders meerdere kinderen bij ons op school hebben', vertelt Marianne. Dat is een hele tijd!

'Het is mooi om iets extra's te kunnen betekenen', zegt Marianne. Of het nu gaat om kinderen, ouders of leraren, in persoonlijke gesprekken merkt ze dat het vaak mogelijk is om een verschil te maken. 'Dat is de essentie, dat je een verschil kunt maken in iemands leven'. En zo is het!

'Ik geniet nog elke dag! Ik voel me veel te jong om te denken aan stoppen, ik wil nog jaren doorgaan', zegt Marianne. Wie weet is er over 10 jaar wel een gouden onderwijs jubileum op Basisschool De Stokland!