Schuifelende voeten

Eerst heb ik het niet in de gaten. Ineens vallen ze op, schuifelende voeten die achter de mijne aan schuifelen. Geen staccato van hakkelende hoge hakken, geen zacht swaffelende schoenen, scharrelend op een onhoorbaar ritme. Het geluid was hard, snerpend, een beetje dreigend. Het is een vreemd geluid, dat zich krassend in mijn geheugen kerft.

Een golf van lichte paranoia gaat door me heen. Word ik achtervolgd? Loopt iemand achter me aan. Automatisch gaat mijn hand naar mijn portemonnee. Die zit veilig in mijn achterzak!

Waar komen die schuifelende voeten ineens vandaan? Waren ze er de hele tijd al? Gaan ze toevallig dezelfde kant op? Ik zet er eens flink de sokken in, kijken of ze me bij kunnen houden.

Ik sla linksaf, de bocht om. Even hoor ik ze niet, net als ik opgelucht adem wil halen, zijn ze er weer. Ik sla weer linksaf. De voeten volgen me. Ik sla rechtsaf. Nog steeds word ik gevolgd. Of ik harder ga lopen, of zachter, niets helpt.

Ik durf niet om te kijken. Mijn geestesoog maakt zich de meest verschrikkelijke voorstellingen van mijn achtervolger. Minstens twee meter hoog, met lang en vettig haar en lange, scherpe tanden en lange nagels, als klauwen.

Onder de genadeloos schijnende zon stijgt met de temperatuur ook mijn onrust. Nergens kan ik schuilen, nergens ben ik veilig. Links zie ik een doodlopende straat, zal ik die inslaan? Nee zeg, dan zit ik helemaal klem. Vluchten kan niet meer.

Verder gaat het, straat in, straat uit. Een bocht naar links, een bocht naar rechts. Een dame komt me tegemoet, ik wil haar waarschuwen. Slechts onverstaanbare klanken komen uit mijn keel, verschrikt loopt de dame snel verder, het onheil tegemoet.

Snel loop ik verder, ik durf niet te kijken. Ik hoor verder geen geluid, zou de dame veilig zijn? Vertwijfeld en vervuld van schaamte en schuld loop ik verder. Ik zie een supermarkt opdoemen, mijn bestemming. Zal ik verder lopen, of gewoon naar binnen gaan?

Opgaan in de massa lijkt me wel wat. Ik loop naar binnen, pak een mandje en loop verder de winkel in.

De schuifelende voeten lijken van de aardbodem verdwenen. Voeten en schoenen volop, in alle soorten en maten. Van hoge hakken tot piepende gympies, van elegant tot afgetrapt.

Ik kijk regelmatig om, zie ik mijn achtervolger nog ergens? Wie zou het kunnen zijn? Niemand wekt de indruk me te volgen, of ook maar in de verste verte in me geïnteresseerd te zijn.

Vlak voordat ik de supermarkt verlaat, zie ik hem zitten. Een zwerver, of moet ik zeggen iemand zonder vaste woon- of verblijfplaats, zit aan een tafeltje koffie te drinken. Inderdaad, vettig haar en een slonzige, versleten jas, trui en dito broek. Blote voeten met lange nagels, maar geen klauwen.

Op de terugweg is het stil, achter me. Op de een of ander manier mis ik ze, die schuifelende voeten.