Column Judith: Een nieuwe kamergenoot
Algemeen ColumnSon en Breugel - Heb je er ooit over nagedacht welke oplossing je moet bedenken als je van dieren houdt en opgenomen wordt in een verpleeghuis?
Als je hele tuin volgebouwd is met volières, gevuld met mooie en bijzondere vogels en je geen kans krijgt om er afscheid van te nemen. Noodgedwongen en onvrijwillig worden jullie van elkaar gescheiden.
Heb je er ooit over nagedacht hoe groot het verdriet om dit verlies is? Je grote hobby, die je zomaar moet achterlaten, omdat het leven je zo bruut testte. Heb je daar ooit over nagedacht?
Op een dag stelt zijn vrouw, tussen neus en lippen door, dé vraag: 'Mag er een kanarie in een kooitje op zijn kamer wonen?' Tot haar enorme verrassing mag het, zolang de zorg voor het diertje door de familie wordt gedaan.
Ze vertelt hem nog niks. Eerst moet de beoogde nieuwe vriend uit de eigen volière wennen aan een kleine kooi. Daarna moet er gewend worden aan de binnenlucht. Kosten noch moeite spaart ze om én dagelijks zowel voor hem als voor zijn grote hobby te zorgen.
Dan is het zover! De grote dag breekt aan! Er komt een kanarie op zijn kamer wonen. Hoewel hij soms amper beseft wat er om hem heen gebeurt, kijkt hij nu urenlang gebiologeerd naar het beestje; zijn grote kleine vriend.
Op het moment dat zijn vrouw een taartje aan me aanbiedt, is hij even heel alert en zegt met een snik in zijn stem: 'Dat is voor jou en jouw collega's! Omdat jullie zo goed voor mij zorgen!'
Terwijl dikke tranen over zijn wangen biggelen, draait hij zijn gezicht van me weg en richt zijn blik weer op zijn nieuwe kamergenoot
