Column Judith: Wat een prachtig moment
Algemeen ColumnSon en Breugel - Van de ene op de andere dag is hij hartstikke ziek. Lag hij gisteravond nog gezellig grappend in zijn bed, vandaag heeft opkomende koorts hem compleet in zijn macht. Helemaal niks heeft hij te missen. Hij is nauwelijks aanspreekbaar. Longontsteking, zo constateert de arts. Er wordt gestart met antibioticum. Tevergeefs, hij moet ervan overgeven en wordt zo mogelijk nog zieker.
Zijn lichaam is op...het gaat niet meer. Wat een verdriet om deze plotselinge wending. Je weet dat het kan gebeuren en toch overvalt het je; zijn familie en ook wij zijn ontdaan. We doen er alles aan om hem zo comfortabel mogelijk te houden. Op aansturing van de arts zorgen we voor voldoende pijnstilling en brengen hem in een lichte slaap.
Zijn vrouw en kinderen wijken geen moment meer van zijn zijde. Partners en kleindochters nemen afscheid. Iedereen is er... behalve zijn enige kleinzoon..., die verblijft op dit moment in Amerika. Over twee dagen zal hij er pas zijn. Met z'n allen bidden we voor een laatste hereniging van deze lieve opa met zijn ventje.
Die ochtend lijkt hij ineens heel hard achteruit te gaan. We smeken hem het nog even vol te houden, een paar uurtjes. Het vliegtuig is inmiddels geland en het wordt een race tegen de klok. Met tranen in zijn ogen loopt zijn bijna 2-meter lange kleinzoon over de afdeling. Op weg naar zijn favoriete opa.
Eenmaal bij zijn bed is er contact, dat voelt iedereen. Opa en zijn grote kleinzoon, samen in een liefdesbubbel, omringd door de rest van deze mooie familie..., wat een prachtig moment.
