Column Luc; Een verloren dag
Algemeen ColumnSon en Breugel - Elke dag start bij mij op dezelfde wijze. Als de wekker gaat, kus ik als eerste mijn vrouw. Heerlijk! Na het scheren en aankleden, volgt het ontbijt en een digitaal krantje, dan zet ik mijn tas klaar, doe mijn lunch en het fruit erin, doe mijn autosleutels alvast in mijn broekzak, zodat ik ze niet vergeet. Mijn mobiel leg ik op de hoek van de eettafel, klaar om mee te nemen. Op mijn werk haal ik eerst een flesje water, zet dan mijn computer aan en haal ondertussen mijn spullen uit mijn tas. De lunch en het fruit op de hoek van mijn bureau, mijn mobieltje ernaast. Ik ben een gewoontedier.
Tot op een dag ik mijn mobieltje niet kon vinden. Hoe ik ook zocht, vinden deed ik het niet. Waar had ik het toch gelaten? Wacht, misschien in mijn jaszak. Nee, ook al niet. In de auto dan? Nee, in de auto blijft mijn mobiel in de tas. Het zou toch niet? Veel zin om naar de parkeerplaats te lopen en te kijken, had ik niet. Een mailtje naar het thuisfront bracht uitsluitsel: ik had 'm op de eettafel laten liggen. Ik was ervan overtuigd dat ik hem meegenomen had, niet dus.
Vergeetachtig ben ik niet, toch vergat dit gewoontedier iets. In de volle overtuiging dat dit niet zo was, tot het tegendeel werd bewezen. Een uitzondering, maar toch. De hele dag voelde ik me onthand. Naar huis bellen om te vragen of mijn mobiel daar lag? Dan zou ik het telefoonnummer moeten weten, dat staat dus in mijn mobiel. Appen? Vergeet het maar! Zelfs ouderwets SMS-en zat er niet in. Het enige telefoonnummer dat ik uit mijn hoofd ken, is dat van mijn moeder. En dat van mijn eigen mobiel, daar had ik dus niets aan.
Ik betrapte me erop regelmatig opzij te kijken, waar normaal gesproken mijn mobiel lag. Soms neem ik 'm mee, eventjes pauze, om te kijken of er toevallig een berichtje binnengekomen is, of dat iemand een woordje gelegd heeft. Dan pas merk je hoeveel je met dat ding bezig bent, dan pas merk je hoe verslaaft je bent.
Het was een lange dag, zonder e-mail, WhatsApp, LinkedIn of WordFeud. Het eerste dat ik deed toen ik thuiskwam, na mijn vrouw gekust te hebben, was mijn mobiel erbij te pakken. Heb je me gemist? Even kijken. Nul berichten, nul woordjes, niets!
Het was een verloren dag.
