Column Judith: Liefde, hartelijkheid en doorzettingsvermogen
Algemeen ColumnSon en Breugel - ‘Geef mij die bal eens aan!’ Verbaasd vraag ik haar het verzoek te herhalen. Een bal? In een verpleeghuis? Ik twijfel ernstig of ik het goed gehoord heb. ‘Ja, die bal! Die ligt onderin de kast. Voor m’n oefeningen. Anders word ik zo stijf.’
Ik geef haar de bal en verlaat de kamer. Even later hoor ik haar dribbelen en tegen de muur voetballen. Waarschijnlijk klinkt bovenstaande al onwaarschijnlijk genoeg. Het wordt nog onwaarschijnlijker als ik erbij vermeld dat ze reeds een respectabele leeftijd heeft bereikt en in een rolstoel zit.
Elke dag komt haar echtgenoot op bezoek. Hij is er na de lunch en blijft tot na het diner. Elke dag; hij slaat nooit over. Meestal sluit ook één van haar kinderen aan. Ook al woont moeder in het verpleeghuis, het dagelijkse leven gaat gewoon door.
Ze prijst zich heel gelukkig met zoveel liefdevolle aandacht en doet er alles aan om, ondanks haar wankele gezondheid, fit te blijven. Toch is er ook verdriet. Ze heeft afschuwelijke heimwee! Dagelijks heeft ze meerdere ontroostbare huilbuien. Haar familie heeft er alles aan gedaan om thuis naar het verpleeghuis te halen. Knusse meubeltjes van thuis, foto’s van dierbaren, een goed gevulde koelkast en niet te vergeten de dagelijkse bezoekjes.
Wat ze ook doen en hoe blij ze er ook mee is, het is dweilen met de kraan open. Voordat ze aan een volgende nacht begint, kletsen we wat. Ik realiseer me dat ik haar zo meteen weer alleen die donkere nacht in stuur en dat wil ik graag zo positief mogelijk doen. Ik benadruk nogmaals dat alle liefde die ze nu ervaart van partner en kinderen ingegeven is door haar eigen liefde, hartelijkheid en doorzettingsvermogen.
