Foto ter illustratie
Foto ter illustratie

Column Judith: Corona

Algemeen Column

Son en Breugel  - Het coronavirus... de aandacht ervoor kan je niet zijn ontgaan. Ons ook niet! In het verpleeghuis krijgen we dagelijks mails met nieuwe of aangepaste protocollen. We wassen onze handen al na elk contact; inmiddels is de lijst met voorzorgsmaatregelen en acties meer dan verdubbeld. Tot nu toe lijken we de dans te ontspringen; nog geen coronabesmettingen in ons huis.

Ik ben verzorgende IG; realiseer je wat dat betekent. Samen met mijn collega’s verzorg ik... of beter gezegd: zorgen we!

We zorgen uiteraard dat de bewoners, die aan onze zorg worden toevertrouwd, hun waardigheid behouden, bieden hulp en ondersteuning bij wassen en aankleden, volgens de eigen waarden en normen van de bewoner. We zorgen ervoor dat hij/zij met gepoetste tanden, gekamde haren en voorzien van een lekker luchtje naar de huiskamer kan. We reiken onze arm ter ondersteuning bij het opstaan of lopen. 

We zorgen er voor dat bewoners geholpen worden met eten, als dat zelf niet zo goed meer lukt. 

Als medische ondersteuning, zoals wond-of stomazorg, nodig is, zorgen we daar ook voor. 

De meeste waardering krijgen we echter als we emotioneel zorgen. 

We bieden een schouder bij verdriet, drogen tranen van heimwee en gemis, geven een dikke verjaardagsknuffel, maken samen met bewoners een dansje, houden een hand vast op een sterfbed en bieden troost aan nabestaanden. 

Vrijwel niemand kiest vrijwillig voor een woning in een verpleeghuis. Onze bewoners hebben ieder een heel moeilijk pad afgelegd. Een pad dat hen naar ons verpleeghuis bracht. 

En daar treffen ze mijn collega’s en mij. Over alle handelingen die we uitvoeren, gooien we kilo’s liefde. Zonder knuffel of aanraking is dat bijna onmogelijk; zeker als mensen bijvoorbeeld (deels) verlamd of eenzaam zijn of nauwelijks meer woorden kunnen vinden om zich te uiten. 

Het is te hopen dat corona onze liefde en aandacht, en vooral het uitreiken ervan, niet verwoest… ik moet er niet aan denken...