Willem Verdijsseldonk is de oudste nog in leven zijnde oud-prins van Krutjesgat

Son en Breugel - Als rasechte Rotterdammers is het gezin Verdijsseldonk in 1970 in Son komen wonen. Samen met zijn vrouw en twee dochters heeft Willem (92) zich al heel snel in het verenigingsleven van Son gestort en hebben zij zich aangepast aan de Sonse gemeenschap.

Redacteur: Corry van Asseldonk
Fotograaf: Wil Feijen

“Wij hadden al snel het carnavalsgevoel te pakken”, glundert Willem. In juni 1972 vroegen Noud Wagemakers en wijlen Jan Broks aan Willem om een keertje langs te komen. Hij hoorde toen dat het hele bestuur van de carnavalsvereniging opgestapt was en dat ze nieuwe bestuursleden zochten. Willem: “Ik werd gevraagd of ik zin had om in het bestuur te komen en of ik nog voor vier andere bestuursleden kon zorgen. Ik vroeg het aan mijn buurman en wat andere mensen die ik in het verenigingsleven ontmoet had, en… er was weer een bestuur met mij als voorzitter.” Na een paar vergaderingen over het financiële gedeelte en hoe de carnavalskrant er uit zou moeten zien, was het inmiddels september en was er nog geen prins. “Het bestuur besloot toen dat ik maar prins moest worden. Mijn antwoord was meteen ‘ja, dat doe ik’. Mijn vrouw stond er gelukkig helemaal achter”, lacht Willem.

Inwijden Raad van Elf
De residentie van de carnavalsclub was toen Café/zaal Pieter Breugel in Breugel. “Ik werd op 11 november 1972 ingehuldigd door Grootvorst Jan Broks als Prins Willem van Krutjesgat. In een kartonnen doos werd ik naarbinnen gebracht door blaaskapel De Eigenheimers. Eerst moest ik de hele Raad van Elf verwelkomen”, blikt Willem terug. Voor ieder raadslid had Willem een andere naam bedacht, zoals ‘Markies van De Breeakker’ of ‘Landheer van de Hypotheekstraat’. Daarachter volgde de zin ‘Hierbij ben je ingewijd als lid van de Raad van Elf’, waarna de steek werd opgezet. Lachend: “Toen dit allemaal gebeurd was, kon het feest beginnen.”

Gehuwdenbal
De carnavalsvereniging had destijds tachtig leden. Willem: “We hadden een paar tonpraters, dansmariekes, maar geen zangers, dus moesten we zangers inhuren zoals Rita Corita en Ria Valk. Deze artiesten moesten betaald worden en het geld kwam vanuit de advertenties in de carnavalskrant en we kregen een deel van de omzet van Café/zaal Pieter Breugel. We hadden toen een budget van zesduizend gulden”, blikt Willem terug. Op zondag werd de optocht gehouden en op maandag was het gehuwdenbal, waar het hele dorp naartoe ging, ook de mensen die verder geen carnaval vierden. “Er was ook, net zoals nu, een seniorenmiddag met een mystery guest”, gaat Willem verder. “Wij hadden altijd gasten die bij het publiek aansloegen, tegen wie mensen een beetje opkeken, zoals Frits Phillips, monseigneur Bluyssen, maar dat is nu niet meer, wat ik erg jammer vind.”

Onderscheidingen
De onderscheidingen moest de Prins zelf kopen. Er werd aan Willem uitgelegd wat een ‘krutje’ was, waarna hij met zijn twee dochters naar het bos is gegaan en daar dennenappels is gaan rapen.“Die hebben we thuis zilver geschilderd, oogjes erop gemaakt en een rood lintje eraan gebonden. Zo hingen er honderd krutjes in de garage te drogen. Iedereen vond het erg leuk en wilde graag een onderscheiding van de Prins”, zegt Willem trots.

Hoogheid
Willem gaat nog ieder jaar carnaval vieren. De sleuteloverdracht, de optocht en de Krutverbranding zijn voor hem wel de hoogtepunten. Ook wordt Willem de laatste jaren uitgenodigd voor het prinsendiner bij La Sonnerie. “Ik mag dan langs de nieuwe Prins zitten en word ontvangen als ‘hoogheid’, de langstlevende oud-prins van Krutjesgat, en ik krijg een onderscheiding”, lacht Willem.

Veel veranderd
Er is wel heel veel veranderd de laatste jaren. Vroeger was het veel gemoedelijker. Willem mist nu de saamhorigheid onder de mensen. Je ging met de buren of met hele families carnaval vieren. Nu is het feesten in een grote tent waar niemand elkaar meer kent. “De gemoedelijkheid, die mis ik. Nu is alles veel zakelijker”, sluit Willem af.