Column Judith: Voor niets druk gemaakt
AlgemeenSon en Breugel - De dwangstand van haar linkerhand wordt steeds erger. Haar vingers maken een stevige vuist, die nauwelijks open te krijgen is. Enige tijd geleden heeft de ergotherapeut een spalk aangemeten. Vandaag is dit hulpmiddel geleverd.
Vrolijk loop ik haar kamer binnen om hem te laten zien. Ik overhandig haar de spalk. Ze kijkt erheen alsof ze een moordwapen aangereikt krijgt. Ze voelt zich zo onzeker, is bang dat het dragen ervan pijn gaat doen... van angst zit ze te bibberen in haar stoel. Nieuwigheden en veranderingen zijn aan haar niet besteed.
Ondanks haar onzekerheid besluit ik toch door te pakken: die spalk gaat ze vandaag een uurtje dragen. Voorzichtig ontbloot ik haar onderarm, terwijl ik haar afleid met een praatje. Als ik haar hand langzaam openvouw, voel ik geen weerstand. Ik ben aangenaam verrast. De spalk zit als gegoten.
Ik sluit het klittenband en spreek met haar af dat ze me oppiept als ze pijn ervaart. Het verbaast me dat ik gedurende het gehele uur geen bel van haar ontvang. Ik vraag haar hoe het gaat en of ze last of ongemak ervaart. Heel ontspannen geeft ze aan dat ze een heerlijk gevoel in haar hand heeft.
Met dezelfde voorzichtigheid als bij het aanbrengen van de spalk maak ik hem los en ‘bevrijd’ haar hand. Haar ontspannen gelaat blijft en haar hand blijft open.
‘Ik heb me weer voor niks druk gemaakt, hè?’, vraagt ze me schuldbewust. ‘Ik wist toch ook niet dat het zo makkelijk zou gaan en dat je zo lief voor me zou zijn.’
Ondanks alle eenzaamheid en zorgen die ze momenteel ervaart, durft ze gelukkig nog op ons en onze zorg te vertrouwen. Gelukkig wel!
