Eddie van de Wiel: Een Pizza Assertivo met een gouden hart

"Heerlijk gegeten, leuke vlotte bediening, superleuk interieur, fantastische prijs/kwaliteit verhouding! Ik kom hier al vanaf mijn jeugd en kom hier nu al jaren met mijn eigen kinderen, hoe leuk is dat." Zomaar een kenmerkende recensie op facebook over Pizzeria Il Ponte. Al 34 jaar runnen Eddie en zijn partner Carmen een Italiaans restaurant in Son en Breugel.

Door: Arjen Strik
Foto: Wil Feijen

Il Ponte al 34 jaar gezellig en gastvrij
"We zijn in 1984 gestart met 'Il Ponte" in het pand naast de kanaalbrug waar destijds een café gevestigd was en sedert 1994 zit ons restaurant midden in het centrum op het Raadhuisplein." We praten met Eddie van de Wiel, een van de 'fondatore' van Il Ponte. "We schijnen het langst bestaande restaurant te zijn met dezelfde eigenaars in deze gemeente. Carmen en ik hebben elkaar leren kennen toen ik in Italië werkte. We wilden allebei graag een eigen restaurant beginnen. Ik ben getogen in Son, er was daar nog geen Italiaan, dus toen de kans zich voordeed hebben we de gok gewaagd en zijn samen gestart met 'Il Ponte'. Vanaf het begin liep de Pizzeria voorspoedig. Na verloop van tijd zijn we benaderd door de gemeente of we ons niet wilden vestigen op het Raadhuisplein. Dit gemeenteplein had destijds een donkere, koude en onbehaaglijke uitstraling. Er was blijkbaar behoefte aan een warme Italiaan. Son was toen een dorp met een druk doorgaand verkeer, een gesplitst centrum met twee ventwegen en tunnels om veilig aan de overkant te komen. Na onze vestiging op het Raadhuisplein werden we zo nu en dan benaderd met de vraag of we even mee wilden lopen onder het tunneltje door omdat sommige mensen een ongemakkelijk gevoel hadden bij hun gang naar bijvoorbeeld het Vestzaktheater."

Een toplocatie moet je zelf maken
Na de komst van de A50 heeft Son weer een centrum gekregen. Jullie zitten nu op een toplocatie, zeg ik. Hij antwoordt fel. " Een toplocatie bestaat uiteraard wel, maar het Raadhuisplein was dit zeker niet toen wij ons daar vestigden op dat donkere en ongezellige plein. Wij hebben het zelf moeten maken. Het gaat om een goede kwaliteit/prijsverhouding, gezelligheid, betrokken bediening, klanten die een onvergetelijke avond beleven, zodat ze graag terugkomen. Carmen is een geweldige gastvrouw, ik ben meer van achter de schermen. We hebben in de loop der jaren een vast en trouw klantenbestand opgebouwd. Veel oudgedienden, die bijvoorbeeld geëmigreerd zijn naar het buitenland komen ons altijd weer bezoeken als ze even in het land zijn. Son is een rijk en veilig dorp, jonge mensen die ons met hun ouders bezochten komen hier weer wonen en bezoeken ons als ze zelf kinderen hebben.

Is de gemeente veranderd in die 34 jaar, vragen we Eddie.
"In de loop der jaren vind ik de gemeente steeds zakelijker geworden. De politiek is meer bezig met het correct uitvoeren van regels en procedures, dan dat ze oog voor haar burgers of ondernemers heeft." Hij verwondert zich dat er nooit een standbeeld gekomen is voor oud burgemeester Paul Steinweg. Steinweg was de naoorlogse burgemeester die Son en Breugel in een moeilijke tijd weer moest verenigen. "De beste burgemeester die we ooit gehad hebben, met echt oog voor de ondernemers in ons dorp. Momenteel is wethouder Visser in feite de baas van Son en Breugel mede door de zwakte van de huidige burgemeester. Wethouder Visser verdient met het MFA geen schoonheidsprijs maar de kiezer beslist en hij durft wel knopen door te hakken en zijn ambities door te drukken. Dat waardeer ik in de man, anders kom je er niet." Een grote frustratie voor hem is de jaarlijkse precario-aanslag (terrasbelasting red.) van de gemeente. "Eerst word je gevraagd je te vestigen op het Raadhuisplein, omdat het als koud en ongezellig ervaren wordt. Vervolgens maak je het gezellig met zitjes en loungebanken en moet je opeens per vierkante meter fors betalen aan de gemeente voor gebruik van het terras. Dat moet je allemaal maar zien terug te verdienen, zoveel mooie dagen hebben we echt niet in Nederland." Ook is hij van mening dat er veel meer aandacht aan de ontwikkeling van Breugel gegeven moet worden. "Breugel kan pas weer bruisen als daar ook een centrum tot leven komt." Tevens geeft hij aan dat hij zich wel eens irriteert aan sommige figuren, die doen alsof ze belangeloos aan het goede doel meewerken, maar wel steeds prominent op de voorgrond staan ten eigen glorie. Als laatste merk hij op, dat hij recalcitrant wordt van de vooroordelen die mensen in een dorp hebben jegens anderen. Hij is zelf jarenlang bestempeld als een crimineel. "Daar word ik echt niet goed van. Ik mag dan wel eens fel uit de hoek komen maar ik heb mijn hele leven hard gewerkt en eerlijk mijn geld verdiend," besluit Eddie. In zijn verhalen doet Eddie mij denken aan het Rolo-reclamespotje van destijds. Je kan een olifant treiteren en pesten maar eens slaat hij terug.

Verre reizen per motor
Om het Pizzabakken na al die jaren een beetje te doorbreken en het avontuur op te zoeken heeft Eddie de laatste jaren een drietal grote reizen per motor gemaakt op zijn BMW 800. De eerste reis ging van Kaapstad in Zuid-Afrika naar Dar es Salaam in Tanzania. Een solo-rit dwars door het woeste Afrikaanse continent. Zijn tweede reis ging richting Azië. Vanuit Nederland vertrok hij naar Kuala Lumpur de hoofdstad van Maleisië. Een reis die zo voorspoedig verliep dat hij zijn einddoel al in twee maanden bereikte in plaats van de geplande drie maanden. Op zijn laatste reis vertrok hij van Chili met als geplande eindbestemming New York. Alleen onderweg werd hij geveld door Dengue (knokkelkoorts red.) veroorzaakt door een muggenbeet en heeft zijn reis zwaar ziek moeten afbreken. "Al met al heel mooie en avontuurlijke ervaringen, die erg relativerend werken, naar het Nederlandse geneuzel. Brazilië heeft het meeste indruk op me gemaakt, naast de overweldigende natuur is daar iedereen echt gelijk, onafhankelijk van kleur of ras."

Opvolger gezocht
"We hebben onlangs besloten nog drie jaar door te gaan met ons restaurant. Carmen wil daarna haar pensioen
doorbrengen in Italië waar ze oorspronkelijk vandaan komt. We hebben dan nog even de tijd om een geschikte opvolger te zoeken en de boel netjes achter te laten." Wat ga je dan doen, vragen we Eddie. " Misschien word ik wel oproep taxichauffeur," zegt Eddie lachend. "Een goede vriend is dat ook en hij geniet van alle verhalen die de klanten hem vertellen." We danken Eddie voor het interview en wensen hem en Carmen het allerbeste voor de toekomst. Buona fortuna.