Patrick Meis meandert door het leven in een prachtig concert
AlgemeenSon en Breugel - Patrick Meis speelde afgelopen zaterdag in een goedgevuld Vestzaktheater. De setting is informeel: een vloerkleed, een Indonesische boeddha, een udu (percussie-instrument) en veel, heel veel gitaren, die allemaal functioneel zijn, zo zal later blijken. En dat alles gevangen in een warm, zacht licht, wat meteen voor een intieme, persoonlijke sfeer zorgt.
Redactie: Marc van Beek
Patrick omschrijft zijn muziek zelf als Engelstalige soulvolle pop met een vleugje jazz. Het doet soms wat denken aan Robert Cray of George Benson. Muziek die soms voor verstilling zorgt en daarna weer lekker swingt. De band die Patrick om zich heen heeft weten te verzamelen is fenomenaal. Het voelt als een groep muzikanten die al jarenlang met elkaar spelen, maar dat blijkt niet zo te zijn. Gitarist Erik Verhoef bijvoorbeeld, die de sterren van de hemel speelt en het concert vleugels geeft, blijkt pas 3 maanden met Patrick samen te spelen.
Patrick Meis - Wil Feijen
Zoektocht naar eigen identiteit
Patrick kwam als klein kind vanuit Indonesië naar Nederland met zijn ouders. Zijn muziekprogramma met als titel ‘Zeijn’ is gebaseerd op de zoektocht naar zijn identiteit van het Indisch (Indo) zijn. Hij vertelt dat het ook zeker gaat over de erkenning van wie je werkelijk bent in de kern, welke obstakels er te overwinnen zijn om volledig tot je recht te komen en daarmee een vol en gelukkig bestaan te kunnen leiden. “Het leven is een bron van inspiratie en ik vind troost en hoop in het maken van muziek. In ‘Zeijn’ laat ik zien wie ik ben, en welke richting en betekenis ik geef aan mijn leven”, aldus Patrick.
Contact met het publiek
‘Hebben jullie het nog een beetje naar je zin’ vraagt Patrick tijdens het concert. Een wat overbodige vraag, want het publiek hangt aan zijn lippen en reageert enthousiast op alles wat er te zien is en te horen. Het plezier waarmee de muzikanten samen spelen en de intieme sfeer zorgt voor een uitstekende stemming in de zaal. Soms wordt er door Patrick midden in een nummer aandacht van het publiek gevraagd voor een van de muzikanten, als er weer iets moois ten gehore is gebracht. Volkomen terecht, maar een applaus midden in een nummer doet soms afbreuk aan de sfeer waarin je als luisteraar zit.
Gastoptredens
De bandleden zijn stuk voor stuk virtuoos op hun instrumenten: Addy ToaTubun op contrabas, Stephan van Erp op drums en de eerdergenoemde Erik Verhoef. De mondharmonica van Ben van de Velde geeft soms een dromerige sfeer aan het geheel, maar swingt als het nodig is. Echt een mooie toevoeging, evenals de cello van Marie-José Didderen. Een van de hoogtepunten van het concert was het duet dat Patrick met Eva Wiselius zong. Hun stemmen kleurden mooi samen. Daar hadden we best wat meer van willen horen.
Eva Wiselius en Patrick Meis - Wil Feijen
Invoelbaar verhaal
Bij het eerste nummer na de pauze zat Patrick alleen op het podium en zong een Nederlandstalig lied, met de Indische titel Ajah dan anak, dat gebaseerd was op zijn contact met een oudere Indonesische man in een verzorgingstehuis. Een man van de eerste generatie Indische immigranten in Nederland die hem deed denken aan zijn vader. Een generatie die zich niet makkelijk uitte over het stille verdriet en de heimwee die horen bij het verhuizen naar een ver, vreemd land. Een prachtig lied, wat nog meer binnenkwam doordat het in het Nederlands werd gezongen. Soms is de verstaanbaarheid van liedteksten nog wel eens een probleem bij artiesten, maar niet bij Patrick Meis. Samen met zijn vermogen om een verhaal invoelbaar te maken leverde dat veel moois op afgelopen zaterdag.
