Column Luc; Examenfeesttijd
Algemeen ColumnSon en Breugel - Aan de vlaggen en boekentassen te zien, is het alweer voorbij, de examentijd. Als je geen kinderen hebt, merk je er niet zoveel van. Dan gaat het in stilte aan je voorbij.
Het is een bijzonder moment, een soort ‘rite of passage’, een stap naar volwassenheid, het eindexamen. Een moment dat normaal gesproken gepaard gaat met feesten, gala’s zelfs, en niet te vergeten de diploma-uitreiking. Het is een moment om even terug te denken aan toen ik zelf examen deed. Gymzalen, gevuld met tafels, op ruim 1,5 meter afstand, toen al. Een zwijgzame menigte scholieren, gebogen over wiskunde, Nederlands of geschiedenis. Krassende pennen, gevolgd door zuchten van verlichting of wanhoop, als het teken ‘Pennen neer!’ werd gegeven. Om tenslotte gespannen af te moeten wachten, tot het verlossende telefoontje, het telefoontje dat NIET kwam.
Gala’s waren er niet in mijn tijd, niet dat ik me kan herinneren. Ik herinner me ook niets van afgeslagen of niet gekregen uitnodigingen voor examenfeestjes, zo niet mijn ding. Een dodelijk verlegen tiener, die moet je ook niet naar een feestje sturen, om vol verlangen te moeten kijken naar dansende stelletjes. Dat ook wel willen, dolgraag zelfs, maar niet kunnen. Terugverlangen doe ik niet naar mijn middelbareschooltijd, al zou ik best wel willen weten hoe het voelt om achttien te zijn. Een strak lichaam te hebben, zonder buikje, mét haar. Ik zou een brommer aanschaffen, of hard fietsen, tegen de wind in. Zodat mijn haar kon wapperen.
Wat was ik jong en wat wist ik weinig. Het is vreemd, dat je je voor moet bereiden op je leven als volwassene, keuzes moet maken welke kant je op wil met je leven, zonder te weten wie je bent, waar je goed in bent en wat je wilt.
Als ik kijk naar de huidige tijd, waarin feesten, gala’s en diploma-uitreikingen uit den boze zijn, denk ik wel eens dat ik te vroeg geboren ben. Voor mij zou het geen straf geweest zijn het zonder deze dingen te moeten doen, eerder een beloning. Voor veel jongeren die dit jaar examen deden is het wel een gemis. Een anticlimax, de beloning voor vier tot zes jaar hard werken word je ontnomen, ik kan me voorstellen dat het zo voelt. Een fase in je leven wordt afgesloten, op een manier die suggereert dat het er niet toe heeft gedaan.
Zouden er openlucht-examenfeesten zijn? Doe het geluid alsjeblieft een beetje zachtjes, voor deze stilteliefhebber.
