Column Judith: Trots
AlgemeenSon en Breugel - Slechts 38 kilogram weegt ze… 38 kg… als je het een paar keer zegt en op je in laat werken, kun je je misschien voorstellen hoe mager ze is. Daarnaast is ze vaak erg verward, bang en in paniek. Ze mist haar kinderen, ook al bezoeken ze haar bijna dagelijks. Haar kracht verbaast ons: ondanks haar hoge leeftijd (97) en fragiele lichamelijke conditie loopt ze nog en komt zelfstandig overeind uit bed.
Al een aantal keren heeft haar familie gedacht dat het moment van afscheid nemen nabij was. Moeder krabbelt echter telkens weer op. Tot 2 maanden geleden woonde ze nog zelfstandig. Nu ze bij ons woont, is vooral haar verwarring nóg groter geworden. Ze roept wanhopig en tevergeefs naar haar kinderen; het geluid van haar stem gaat door merg en been.
Ik ga bij haar zitten. Samen bekijken we foto’s. Van haar echtgenoot, kinderen, klein- en achterkleinkinderen. Ze straalt en informeert naar mijn kinderen. Het blijkt dat haar wens om een groot gezin helaas niet vervuld werd. Na het overlijden van de vader van haar kinderen hertrouwde ze. Het tweede huwelijk bleef helaas kinderloos. Ik zie het verdriet in haar ogen, als ze erover vertelt. Ze kijkt opnieuw naar de gezinsfoto’s en lacht. Wat is ze trots! Haar rijkdom is voelbaar.
Ik bied haar een kop thee en een wafel aan. Een royale portie slagroom maakt het geheel compleet. Ze smult ervan. Haar paniek is inmiddels gelukkig wat gezakt! Met een gerust gevoel verlaat ik haar kamer.
