Column Luc: Drie Leo’s
Column Column Column Column Lucky LucSon en Breugel - Ik heb drie Leo’s gekend in mijn leven. Leo, het is een mooie, krachtige naam, die ‘leeuw’ betekent. Een naam die verwachting schept, van een krachtig, mooi persoon. Zoals de eerste Leo uit mijn rij, mijn opa. De vader van mijn moeder, een stille, rustige man, net als ik. Als de huiskamer bij mijn grootouders vol zat bij een familiebijeenkomst, waar iedereen druk aan het praten was, zat hij in zijn vaste stoel, bij het raam, een sigaartje rokend. Zijn ‘guilty pleasure’.
Hardwerken moest hij, deed hij, om zijn gezin met zes kinderen te onderhouden. Zorgen maakte hij zich als hij tussen twee banen in zat, over hoe het nu verder moest. Of het de zorgen waren, of het harde werken, weet ik niet. Na zijn pensionering ging het langzaam achteruit, zat hij steeds stiller in zijn stoel, nu zonder sigaar. Dat mocht niet meer. Ik denk nog vaak aan hem, al kan ik zijn gezicht niet meer goed voor de geest halen. De enige foto die ik me herinner, was met een glas wijn voor zijn gezicht. Dat hielp niet echt. Al is zijn gezicht vervaagd, de herinnering blijft.
De tweede Leo was een vreemde eend in de bijt. Hoofd vakkenvullers bij het filiaal van de grootgrutter uit Zaandam waar ik werkte, halverwege de jaren ’80. Met een snor en lang haar, typisch voor die tijd. Deze Leo was anders, luidruchtiger, alsof hij iets moest bewijzen. Harder, baziger, totaal anders. Deze Leo was geen blijver, hoewel hij me toch bij is gebleven. Missen doe ik hem niet, al wens ik hem het beste.
De derde Leo is er een die ik nooit gekend heb, in levenden lijve. Het is de vader van mijn vrouw, die ik alleen ken van verhalen. Verhalen die met voelbare liefde verteld worden door mijn lief en haar moeder. Verhalen die me een gevoel van gemis geven, verhalen over een mooi mens, die mede aan de wieg heeft gestaan van het mooie mens waar ik mee getrouwd ben.
Namen zijn niet altijd meer verbonden met hun oorspronkelijke betekenis, uitzonderingen daargelaten. Ze lijken losgekomen te zijn, alsof ze een eigen leven zijn gaan leiden. Of de naam nog past met betekenis of niet, ze hebben betekenis voor ons. Doordat ze ons herinneren aan een dierbare, zodat we hem (of haar) kunnen koesteren, zodat we hem (of haar) nog een beetje bij ons hebben. Al is het maar voor even.
