Column Judith: Halsalarm kwijt
Column Column Column Column Lucky LucSon en Breugel - Ze maakt rond 21.30 uur alarm en wil graag op bed geholpen worden. Tijdens het zorgmoment kletst ze honderduit. Ze heeft vanmiddag gebridged met haar vriendinnen. Van dat uitstapje heeft ze overduidelijk genoten.
Ik help haar op bed en schud haar kussens nog een keer goed op, zodat ze heerlijk kan slapen. Tenslotte controleer ik of ze haar halsalarm draagt, zodat ze ons kan alarmeren als ze hulp nodig heeft. En dan… geen alarm. Dat is vreemd, ze heeft me immers net gebeld omdat ze naar bed wilde. ‘Ik denk dat ik het op de badkamer aan zo’n haak heb gehangen. Of misschien ligt het nog beneden, bij het bridgen...’, probeert ze mee te denken.
Minutieus doorzoek ik haar badkamer en haar slaapkamer… geen halsalarm… van de aardbodem verdwenen… ik begrijp er niks van. Dat ding kan niet ver weg zijn. Ik grap naar haar dat ze me volgende keer gewoon kan vragen om een kopje thee met haar te drinken, als ze zich alleen voelt. Daar hoeft ze haar alarm niet voor te verstoppen.
Ze lacht met me mee, hoewel ik zie dat ze zich schuldig voelt. Net als ik een noodalarm voor haar wil regelen, zegt ze: ‘Zuster, kijk eens in mijn rode tasje, misschien zit het daarin.’ Tja, je raadt het al… alarm terecht, praatje gemaakt, kussens geschud…mevrouw kan heerlijk gaan slapen.
Lachend verlaat ik haar kamer en wens haar een fijne nacht.
