Column Judith: Zorgen maken
Column Column Column Column Lucky LucSon en Breugel - Na haar heupoperatie komt ze bij ons om te revalideren. 89 jaar is ze. Dagelijks kletst ze lekker weg met medecliënten en personeel. Tussendoor werkt ze hard aan haar herstel. Ze wil naar huis en liefst zo snel mogelijk.
Hoewel ze steeds beter loopt, gaat het allemaal niet genoeg vooruit naar haar zin. Ze is een paar keer te laat geweest voor het toilet, waarvoor ze zich vreselijk schaamt. Daarnaast was haar bloeddruk wat aan de hoge kant.
Beide voorvallen leiden ertoe dat ze zich, ondanks haar vrolijke gekwetter, zorgen maakt. ‘Als dat allemaal niet beter wordt, dan word ik hier straks voor altijd opgenomen!’, spreekt ze zorgelijk uit. Ik kan me haar zorgen voorstellen. Ze is altijd erg zelfstandig geweest en stond voor iedereen klaar. Nu heeft ze, van het ene op het andere moment, zelf zorg nodig. Dat ze zich daar druk over maakt, begrijp ik.
Vanavond help ik haar naar bed. Trots vertelt ze dat ze zelfstandig heeft gelopen, ook al mag dat van de fysiotherapeut nog niet. Ze was wel op tijd bij het toilet. Het risico dat ze nam, neemt ze voor lief. Ik beloof haar dat ik mijn collega fysiotherapie een berichtje stuur om samen te bekijken of het lopen veilig gaat, zodat ze vanaf nu alleen mag oefenen.
Daarna meet ik haar bloeddruk. De waardes zijn om door een ringetje te halen. Glunderend ligt ze in bed. ‘Het komt goed, zuster! Voor je het weet, ben je weer van me af, let maar eens op!’
