Column Judith: Alarm
Column Column Column Column Lucky LucSon en Breugel - Vanaf de eerste dag dat ze bij ons woont, heeft ze zich voorgenomen om er een fijn verblijf van te maken. Ze realiseert zich heel goed dat ze hier de herfst van haar leven door gaat brengen en dat gaat ze optimistisch en positief doen; dat heeft ze met zichzelf afgesproken.
Haar halsalarm, waarmee ze de zorg kan alarmeren, hangt als sieraad om haar nek. Ze gebruikt het nauwelijks. Alle zusters vindt ze lief; van een gezellig praatje geniet ze zichtbaar.
Een paar weken geleden is ze gevallen, waarbij ze haar heup brak. Nadat ze geopereerd was, zorgde haar doorzettingsvermogen ervoor dat ze snel weer op de been was.
Helaas ging het afgelopen week wederom mis. Gelukkig zorgde de val deze keer niet voor breuken, hoewel de spierpijn nadien bijna ondraaglijk is. Desondanks zet ze door, wat ze zelf kan doen, doet ze zelf.
Die ochtend maakt ze alarm. Vanwege de zeldzaamheid ervan, snel ik naar haar kamer. Ik tref haar in tranen. ‘Ik kan het niet! Vandaag kan ik niet zover bukken dat ik mezelf kan aankleden!’
Ik bedenk me geen moment en biedt haar aan om lekker te douchen. Het warme water zal vast verlichting geven voor haar klachten. Ik masseer haar rug en geef haar alle aandacht die ze verdient. Ze geniet zichtbaar!
Als ik haar later bij het ontbijt zie, vertelt ze enthousiast aan haar buurvrouw hoe fijn het was om verwend te worden. Nadat ze gesterkt is door een stevig ontbijt, begeleid ik haar lopend terug naar haar kamer.
