Column Judith: Ontsnappen
Algemeen ColumnSon en Breugel - Uitgezaaid mammacarcinoom en frontaal syndroom... uitgezaaide borstkanker en hersenbeschadiging; het maakt dat ze, ondanks haar relatief goede fysieke gesteldheid, niet meer thuis kan wonen. Midden in alle corona-hectiek wordt ze, na haar revalidatie, bij ons opgenomen.
Het is heftig. Ze is niet meer thuis geweest en heeft haar eigen spulletjes niet zelf kunnen uitzoeken. Haar kamer werd door wildvreemde verzorgenden ingericht. Het frustreert haar en maakt haar verdrietig. Ze voelt zich nog lang niet thuis. Ze heeft het gevoel dat ‘iedereen’ haar dit heeft aangedaan.
In oplossingen denkend, weet ze zeker dat het haar gaat lukken om op een dag te ‘ontsnappen’; even terug te keren naar haar eigen huis. De vastberadenheid die ze laat zien, jaagt haar medebewoners de stuipen op het lijf. Stel dat ze het verpleeghuis verlaat, hoe moet het dan als ze weer terug komt? Zou iedereen dan ziek worden?
Ook voor haar bezorgde kinderen is het lastig. Ze hebben het laatste stukje herstel van hun moeder, tijdens haar revalidatie, vanwege de lockdown, niet meegemaakt. Ze weten alleen uit haar dossier hoe ze geknokt heeft om beter te worden.
Ze weten uit verhalen en telefoongesprekken hoe het nu met hun moeder gaat. Dat is een begrijpelijke angst. Toch leidt het soms tot moeilijke, verdrietige en emotionele gesprekken tussen moeder en kinderen. Natuurlijk is het voor haar kinderen lastig om te vertrouwen op onze zorg, zonder daadwerkelijk te zien hoe dat in de praktijk werkt voor hun moeder.
Ze slaat zich er kranig doorheen, maakt een praatje met iedereen die zich beschikbaar stelt en begint langzaamaan te zien wie ze kan vertrouwen; bij wie ze haar hart kan uitstorten bij zorgen of problemen.
In de tussentijd geniet ze van het mooie weer, neemt medebewoners mee naar buiten en geniet op het terras van de stralende zon. Even vergeet ze haar zorgen en geniet ze!
