Column Judith: Massage
Column Column Column Column Lucky LucSon en Breugel - Omdat ze zelf niet meer kan lopen en staan wordt ze dagelijks met een lift van haar stoel naar haar bed geholpen en andersom. Doodsbang is ze ervan. Alle spieren in haar lichaam spannen aan als we haar kamer binnenkomen, zo vreselijk vindt ze het. Ik kan me haar angst voorstellen. Om me in te leven ben ik zelf al eens met een lift vanuit een bed naar een stoel geholpen. Het gevoel dat je overgeleverd bent aan anderen is heel moeilijk.
Om de sfeer wat luchtiger te maken, attendeer ik haar erop dat ze rimpels krijgt van het samenknijpen van haar ogen. Ze begint te lachen: ‘Haha, ik krijg echt geen rimpels, al kom je nog 100 keer met dat enge ding!’
Nadat ze de oversteek weer veilig heeft gemaakt, wijst ze naar haar benen. Ze heeft de hele dag steunkousen gedragen en verheugt zich op een lekkere massage. Terwijl we samen kletsen, behandel ik haar onderbenen.
Ineens begint ze te huilen: ‘Ik heb hier d’n aard niet! Gullie bent allemoal zo lief veur men, mar ‘t is m’n eige huis nie. Kende oew eige da veurstelle?’
Ik kan het me heel goed voorstellen. Niet in je eigen bed slapen, geen praatje met je eigen buurvrouw, niet je eigen boodschappen doen en niet omringd worden door je dierbaarste spulletjes.
Ik stop de massage en sla een arm om haar heen. Ze legt haar hoofd op mijn schouder en huilt een paar minuten hartstochtelijk. Dan raapt ze zich bij elkaar en vraagt me dapper of ik morgen weer haar benen wil masseren. Op dat verzoek ga ik met liefde en plezier in.
