Column Judith: Hard werken
Column Column Column Column Lucky LucSon en Breugel - Als moeder van twee jonge kinderen werd ze onverwacht weduwe. Ze sloeg zich er kranig doorheen. Hun drie-eenheid is sterk, net zoals haar band met haar kleinkinderen.
Twee jaar geleden sloeg het noodlot wederom toe. Ze werd getroffen door een hersenbloeding. Ze moest leren leven met een verlamming van haar linkerarm en -hand, een slikstoornis (waarvoor ze een sonde kreeg) en een spraakstoornis. Ook haar routinematig handelen was deels verdwenen. Op veel te jonge leeftijd kwam ze bij ons wonen.
Wat heeft ze sindsdien hard gewerkt. Haar arm en hand kan ze weer gebruiken, de sonde is eruit en hoewel het praten nog steeds lastig is, kan ze me haar wensen prima duidelijk maken. Het valt me op hoe zelfstandig ze is. Ik hoef eigenlijk niet zoveel te doen.
Ik vraag haar hoe het met haar gaat. Ze mompelt een beetje en kijkt wat sip. Ik vraag haar of ze zich eenzaam voelt. Ze klaart op en knikt bevestigend. Op mijn vraag wat ze echt graag zou willen, wijst ze naar de deur. Ze wil hier weg. Wat zou ze graag in een appartement met zorg willen wonen.
Een paar dagen later loop ik in de avond over de gang als ze me roept. ‘Ik dacht dat je vandaag naar je dochter was? Ben je al terug?’ Ze knikt enthousiast en wijst naar de kalender. Opa jarig, lees ik hardop. Ik vraag haar of het een verdrietige dag is. Als ik haar aankijk, zie ik haar stralen. Ze wijst naar de foto’s van kinderen en kleinkinderen. Ze waren er allemaal; alle trots had ze bij zich.
Haar optimisme vind ik bewonderenswaardig en ik hoop dat snel een passende woonvorm gevonden wordt, waar ze naar hartenlust weer de moeder en oma kan zijn die ze zo graag wil zijn. Na alle harde werken is dat wat ze verdient.
