Column Judith: Opgeruimd
Column Column Column Column Lucky LucSon en Breugel - Hoewel de deur van haar kamer uitnodigend open staat, klop ik altijd voordat ik naar binnen ga om haar medicijnen te brengen.
‘Maar zuster toch, je hoeft hier niet te kloppen! Jullie zijn altijd welkom, dan weet je dat. Ga toch even zitten, jullie lopen en rennen de hele dag zo hard’, lacht ze me toe. Binnen is het gezellig en sfeervol ingericht. Het valt me op dat ze niet zoveel spullen in haar kamer heeft staan en dat benoem ik haar ook.
‘Ach weet je, toen ik hier kwam wonen, heb ik veel weg gegooid. Mijn kinderen wilden het niet en ik kan niet alles mee naar hier nemen. Nu loop ik nog, meestal met mijn rollator. Als het hier zo vol staat, stoot ik overal tegenaan. Dat is alleen maar lastig. Straks kan ik misschien helemaal niet meer. Als hier overal spullen staan, dan kunnen jullie ook niet vooruit.’
Daar heeft ze zeker een punt. Op sommige kamers is het soms best manoeuvreren om niks omver te stoten. Toch doen we het graag. Onze bewoners moeten immers al zo veel inleveren als ze bij ons komen wonen.
‘Onzin!’, zegt ze resoluut. ‘Ik kan alles wel bewaren en er tegenaan gaan kijken, maar ik ben veel blijer als jullie even tijd nemen om een praatje te maken, zonder dat je daarvoor mijn halve kamer moet verbouwen. Nee, ik vind het prima zo en ik ben blij dat je even kwam kletsen. Hopelijk ben je er de volgende keer weer!
