Gekkenwerk
Column'Het is gekkenwerk', denkt ze bij zichzelf. Het is duidelijk geen weer om naar buiten te gaan. Eigenlijk zou ze met een dik boek en een kop warme thee (mét honing) bij een knapperend haardvuur moeten zitten. Eigenlijk wel.
De onrust is sterk vandaag. De onrust is er altijd, elke minuut van elke dag. Soms sterk, overweldigend, alom aanwezig. Soms als een waakvlam van een boiler, verstopt op zolder. Uit het zicht, maar niet ver weg.
Vandaag is weer zo'n dag, alles overweldigt haar. Als de muren op je afkomen, bieden ze geen onderdak meer. In plaats van veilig, voelen ze als bedreiging. Ruimte heeft ze nodig!
Nog net denkt ze er aan om een paraplu mee te nemen, voor het geval dat. Zonder verder na te denken stapt ze op de fiets, zonder richting, zonder doel. Op en neer gaan de pedalen, steeds sneller. Ze fietst de longen uit haar lijf, pas als ze niet meer kan, valt ze even stil. Een harde, lange schreeuw ontsnapt, alsof alle wanhoop er in één keer uit wil. Er uit móét.
Als ze even is bijgekomen, gaat het weer verder. De onrust is nog niet weg, nog lang niet. Ze ziet niets van het landschap dat zich voor haar ontvouwt, ze ziet niets of niemand. Gebouwen flitsen aan haar voorbij, ongezien. Regen en wind hebben geen vat op haar, ze voelt ze niet.
Dezelfde beelden ziet ze voor haar geestesoog, telkens weer. Zonder respijt, zonder genade. Het drijft haar steeds verder, net als in haar hoofd draait ze rond in cirkels, zonder begin en zonder eind.
Waarom het zo is, kan ze niet verklaren. Het is een instinct, een gevoel. Tunnels hebben haar altijd aangetrokken, alsof ze een schuilplaats bieden. Even is de onrust weg, als ze in een tunnel is. Het waakvlammetje is verbannen naar de zolder, voor even.
Als ze weer een beetje tot zichzelf komt, ziet ze in de verte de fietstunnel. Een tunnel, waar ze al zo vaak doorheen is gefietst. Het voelt vertrouwd, hier zal ze veilig zijn.
Een plotse windvlaag verrast haar. Haar fiets gooit het bijltje er bij neer, en zijgt ter aarde. De wind maakt van haar regenscherm een windscherm, die dreigt haar mee te sleuren, bestemming onbekend.
De absurditeit van de situatie dringt tot haar door. Een glimlach breekt door, eerst voorzichtig, dan wat brutaler. Steeds breder wordt de glimlach, tot de glimlach verandert in een bulderende, onstuitbare schaterlach.
De onrust, de wanhoop, alles waait weg. De paraplu weet ze ternauwernood te redden. Ze vouwt hem op, nutteloos als hij is geworden. De fiets neemt ze ter hand, lopen gaat sneller in de steeds sterker wordende wind.
Bevrijd keert ze terug naar huis, de vier muren zijn weer een thuis. Even is ze vrij, alle zorgen zijn 'gone with the wind'.
Morgen ziet ze weer, morgen is weer een dag.
