Column Judith: Moment van rust
Column Column Column Column Lucky LucSon en Breugel - In haar hoofd is zoveel onrust… ze weet soms geen raad met zichzelf. Ze roept wanhopig en slaat met voorwerpen op haar tafeltje. Haar wanhoop is van een afstand te voelen. We kunnen er onze vinger niet op leggen waar het vandaan komt. Het is moeilijk om haar te helpen. Wat vandaag lijkt te werken, geeft morgen een averechts effect.
‘Ik probeer het, zuster. Ik heb zo mijn best gedaan om te slapen vannacht. Maar het lukte niet. Steeds dacht ik dat er iets kapot viel. En nu ben ik moe… ik kan niet meer.’ Ze legt haar hoofd tegen mijn schouder en huilt. Ik laat haar. Sommige tranen moeten stromen om ruimte te maken voor iets nieuws.
Intussen leg ik mijn hand op haar hoofd, alsof ik haar zorgen een moment voor haar draag. Ik voel haar ontspannen. Zo zitten we samen een tijdje. Als ze wat gekalmeerd is, zet ik haar projector aan. Daarmee worden rustgevende beelden op het plafond geprojecteerd. Tevens klinkt kalmerende muziek.
‘Best een leuk ding, maar na een half uur heb ik het wel gezien.’ Dat kan ik me heel goed voorstellen. Toch gun ik haar dat half uurtje rust. Het geeft haar tijd om bij te komen… onrust kost zoveel energie.
Ik verlaat haar kamer om verder te gaan. Wat later zie ik dat ze bezoek heeft. Ze geniet er overduidelijk van. Het lijkt erop dat het moment van rust genoeg energie gaf om nu de liefde van haar naasten te voelen.
