Sincère voert ontroerend mooi Passion Son en Breugel uit

Son en Breugel - Zonder al te veel weg te geven, kondigde theaterkoor Sincère zijn nieuwste, unieke productie beloftevol aan. De Passion Son en Breugel verhaalt het lijden van Jezus in de aanloop naar Pasen, in een eigentijds jasje, met eigentijdse nummers. Woorden als verrassend, uitdagend, eigenzinnig, stevig, herkenbaar, ontroering, kwetsbaarheid en durf hebben veel mensen uit Son en Breugel en omgeving verwachtingsvol naar het Vestzaktheater doen komen. Het valt niet te ontkennen: elk woord is raak.

Redactie: Patricia van Baak
Foto: Wil Feijen

Vanaf het moment dat dirigent en arrangeur Angelo Smulders het combo, bestaande uit 2 toetsenisten, gitarist, basgitarist en slagwerk, laat starten, is het stil in de zaal en laat het publiek zich meevoeren met wat er komen gaat. 

“Wat als ik nooit meer liefheb?”
Jezus (overtuigend gespeeld door William Wulmsen) en zijn volgelingen komen tezamen in de kiosk, wat middels Visual te zien is. Zó vanuit het doek lopen en skaten zij het eenvoudige podium op. Petrus (innemend gespeeld door Johan van Zenderen) en Judas (knap debuut van Patrick Wijns) openen de show door samen met het koor ‘Sowing the seeds of love’ te zingen. Wanneer je zaden van liefde zaait, is alles mogelijk. Meesterverteller Hans van Hattum zet hier meteen vraagtekens bij: want hoe reageren wij, inwoners van Son en Breugel, als er een man op een ezel over de brug Son binnenrijdt? Jezus bezingt, wederom in prachtige, zuivere en dynamische samenzang met het koor in ‘World gone mad’ dat het voelt alsof de wereld gek geworden is. Ontij voelbaar dichtbij. Maria Magdalena (Marion Rovers) zingt integer, krachtig en absoluut het publiek rakend ‘All I ask’ van Adele. Ze weet dat er voor hen samen geen morgen komt. “Wat als ik nooit meer liefheb?”
Jezus, Judas en Petrus bezingen in ‘Carry on’ hun vriendschap, maar de twijfels en scheurtjes zijn hoorbaar, voelbaar en zichtbaar.

Geen botsing, geen verbinding
We weten hoe het afloopt: Jezus wordt verraden door Judas. Het rauw bezongen ‘Gethsemane’ heeft de sfeer van een rockmusical. Pontius Pilates (Jeroen Renders) laat het volk kiezen. In de choreografie bij ‘Everybody wants to rule the world’ loopt ieder zijn eigen strakke spoor. Geen botsing, geen verbinding, geen gesprek of mening. Jezus is de wanhoop nabij, zingt geketend ‘Golgotha’, zó kwetsbaar en eenzaam, het volk tegen hem gekeerd. En wanneer het publiek in een Visual hem op heeft zien gaan in de Sonse zandvlakte, zingt Maria (Mandy Prins) gezeten in een lichtstraal ontroerend mooi ‘Lullabye’ van Billy Joel. Het koor sluit ijzersterk af met ‘Because He lives’. Terwijl zij sprankelend belicht worden, zingt het koor beloftevol dat de zon altijd weer opkomt.

In eenvoud gróóts
Het applaus blijft klinken, evenals superlatieven. Sincère heeft in eenvoud gróóts uitgepakt, en zang en boodschap zeer overtuigend gebracht.

“Keimooi”
De Eindhovense zussen Willian en Harriëtte willen de dag erop de uitvoering wel wéér zien. Deze uitspraak wordt gehoord door regisseuse Bianca van Dreumel, die hen bescheiden vraagt: “Hebben jullie dan zo genoten?” Ad, Jan en Trudie uit Breugel raken niet uitgepraat. “Keimooi, muzikaal gezien fantástisch, het combo súper.” Al zouden zij een Nederlandstalige Passion zeker ook gewaardeerd hebben. Welke boodschap nemen zij mee? Trudie: “Mensen, kijk om je heen, zorg voor elkaar en veroordeel niet.”

Wanneer je zaden van liefde zaait…
Sincère heeft wederom laten zien en horen dat voor hen álles mogelijk is.