‘Van sommigen herken je de grimas’

Son en Breugel/Sint-Oedenrode - De middelbareschooltijd is een bijzondere tijd. In je puberjaren beleef je met klasgenoten memorabele momenten. Maar zomaar ineens ben je 50 jaar later… zou je dan de gezichten nog herkennen? Vorige week woensdagmiddag was er een proef op de som voor zo’n zestig oud-leerlingen van de mavo Sint-Jozef in Sint-Oedenrode. Examenjaar 1972 kwam samen bij Miss Hyacinth.

Op de Rooise middelbare school zaten vooral veel kinderen uit Sint-Oedenrode en Son en Breugel. Dat was woensdagmiddag te merken. Mensen uit voornamelijk Son en Rooi mengden zich in de tuin van Miss Hyacinth in Sint-Oedenrode. Eerst om te kletsen met een drankje en niet veel later om samen op de foto te gaan. Wim van den Bergh, één van de initiatiefnemers, loopt trots rond. Zijn missie is geslaagd om zoveel mogelijk oud-klasgenoten én leraren bij elkaar te krijgen. Of hij ze allemaal nog herkent? “Je ziet het soms aan de grimas”, glimlacht de organisator. Niet iedereen kan nog precies herinneren in welk jaar hij of zij van de middelbare school ging. Wim wel, voor hem was het een magisch en historisch moment. “Ik heb dat altijd onthouden. Daarom wist ik ook precies wanneer het vijftig jaar geleden zou zijn. Omdat ik het altijd als een bijzondere gebeurtenis heb ervaren, vond ik een reünie wel op zijn plaats.”

Vijftig jaar later
Samen met zes anderen dook hij in de organisatie van de bijeenkomst. Een hele klus, want zie vijftig jaar later maar eens iedereen te vinden. Facebook hielp daarbij, maar verder was het vooral mond-tot-mond reclame. “Op een gegeven moment was het een olievlek en ging het best snel. We hebben uiteindelijk ruim zestig mensen gevonden. Daarmee is voor ons de missie geslaagd”, zegt Wim tevreden. Van de lijst geslaagde scholieren van toen zijn er inmiddels elf overleden. Enkelen wonen in het buitenland of zijn gewoonweg niet te vinden.

Mooi initiatief
Behalve leerlingen waren er ook leraren aanwezig. Hoewel sommige oud-leerlingen de schooltijd van toen als zeer streng hebben ervaren, was het voor de voormalig docenten niet nodig om zich te verdedigen. Oud docent Schevers richtte zich in een woordje nog tot zijn voormalige studenten. Hij gaf aan dat het voor hen een vreemde tijd was, omdat het precies het overgangsjaar was van mulo naar mavo. Daarna werden er vooral herinneringen opgehaald. Precies waar Mieke van de Laar voor kwam, een oud-docente uit Son en Breugel. “Ze hebben me weten te vinden via de mail. Het is een mooi initiatief. Zo kan ik samen met oud-collega’s nog wat herinneringen oprakelen. Of ze mij herkennen? Ik heb al een paar keer de vraag gehad of ik nu leerling of docent was”, gniffelt Mieke, die inmiddels de tachtig is gepasseerd, maar er beduidend jonger uitziet.

Wie ook met een jeugdige blik aanwezig was, was Boskanter Theo Saris. Vroeger zat hij waarschijnlijk achter in de klas om de boel een beetje op stelten te zetten, getuige zijn snelle grapjes. Hij beaamt dat met een knipoog. Of hij nog mensen herkent? “Niet direct, je moet vaak echt goed kijken, maar als je eenmaal aan het praten bent, dan valt die vijftig jaar ineens weer helemaal weg,”