Column Judith: Vooruit
Algemeen ColumnEen lelijke val had ervoor gezorgd dat ze haar been had gebroken. Het was een gecompliceerde breuk. Een operatie was nodig om de gebroken botdelen met pinnen en schroeven weer aan elkaar te zetten. Helaas bleek na enige tijd dat met de pinnen en schroeven ook een bacterie naar binnen was geslopen en dus moest alles er weer uit.
Ze kreeg een infuuslijn met antibioticum om de indringer te bestrijden. Het betekende dat ze vierentwintig uur per dag medicatie kreeg en niet mocht belasten. Ze was veroordeeld tot haar rolstoel. Gek werd ze ervan!
Inmiddels zijn we een aantal weken verder.
Bloedwaardes tonen aan dat de veroorzaakte ontstekingen weg zijn. De hersteloperatie heeft inmiddels plaatsgevonden. Preventief krijgt ze wederom een infuuslijn met antibiotica. De stemming is gelukkig vele malen beter dan de allereerste keer dat ik haar ontmoette.
‘Nu kan ik vooruit! Als dat infuus klaar is, kan ik eindelijk verder en mag ik mijn been gaan belasten. Ik ben die rolstoel zo verschrikkelijk beu! Ze zijn hier allemaal heel aardig, hoor. Maar wat kijk ik ernaar uit om weer mijn eigen gang te gaan!’
Ik kan me haar strijdlust voorstellen en ben blij dat ze die weer heeft hervonden na de hele reeks tegenslagen die haar troffen.
Als ik, wederom een paar weken later, over de revalidatie-afdeling loop, roept ze naar me en zwaait enthousiast.
Met een blij gezicht zit ze in een normale stoel met naast haar een rollator. Ik steek mijn duim omhoog en wens haar een spoedig herstel en snelle thuiskomst.
