Judith Curfs
Judith Curfs Foto: Ingezonden

Column Judith: Ik mis haar

Algemeen Column

Son en Breugel - Ze woont nog niet zo lang bij ons. Klein, erg slechthorend en vooral heel fragiel is ze. Nadat ze noodgedwongen een tijdje sondevoeding kreeg, smult ze nu weer dagelijks van een lekkere boterham of avondmaaltijd. Onze goede bedoelingen beantwoordt ze steevast met een liefdevolle glimlach. De dankbaarheid is van haar gezicht te lezen; wat fijn dat er non-verbale communicatie bestaat.

Hij heeft, net als zij, een respectabele leeftijd. Dat maakt een bezoek over en weer tot een enorme inspanning. Spaarzame en bijzondere momenten; dat zijn het steeds weer. Ze hebben een onverbrekelijke band met elkaar. Je voelt het onmiddellijk. Samen zitten ze hand in hand, stilzwijgend naast elkaar, terwijl de liefde ervan af spat.

Om tussendoor in contact te blijven, belt hij ons nagenoeg elke dag: 'Goedemorgen, ik bel om te informeren hoe het met mijn vrouw gaat?' Zo ook op deze zondagochtend. Ik zeg hem dat het goed gaat met zijn vrouw, dat ze lekker heeft geslapen, goed heeft gegeten en genoten heeft van haar douche.

Dan vraag ik hoe het met hem gaat. Het is stil. Vervolgens zegt hij: 'Mijn vrouw en ik zijn 72 jaar samen. Nu woont ze bij jullie en ik woon hier. Ik zit in een rolstoel en kan niet zo makkelijk naar haar toe. U vraagt hoe het met mij gaat? Ik mis haar; ik mis haar vreselijk!'

Wat kijk ik uit naar hun volgende ontmoeting; beiden heerlijk te mogen verwennen. Liefde door dik en dun, in voor- en tegenspoed, of je nu bij elkaar bent of niet, hoe prachtig is dat?