Column Luc: Paradijs op aarde
Column Column Column Column Lucky LucSon en Breugel - Het is een luxe, vakantie. Wij gaan zo’n twee keer per jaar, met als gevolg dat u weer een vakantiecolumn onder ogen krijgt. Onlangs was het weer zover, op de grens van zomer en herfst. De bestemming was andermaal het zuiden van Limburg, dat hard op weg is mijn favoriete provincie te worden. Na Brabant, uiteraard. In iets meer dan een uur rijden ben je er al, hoewel je nog steeds in Nederland bent, voelt het toch een beetje alsof dat je in het buitenland bent. Het is een andere wereld, een wereld van heuvels en dalen, van heggen en holle wegen, prachtige vergezichten. Het is een paradijs op aarde.
Via een klant van mijn vrouw kwamen we uit op een knus huisje, halverwege een heuvel, met een geweldig uitzicht, waar we geen genoeg van konden krijgen. ’s Ochtends, als de zon opkwam, zag je een felle gloed, net boven de bomen. In de verte zagen we een maisveld, dat al gedeeltelijk geoogst was. Grazige weiden, met de net gemaaide hooibalen netjes verspreid, gescheiden door lage heggen. En zoveel mooie wandelingen om te maken! Wandelingen die je over paden voeren, omzoomd met bomen die een soort galerij vormen, mét een dakje! Of tussen muren van mais door, met kolven die zo rijp waren, dat de mais er bijna uitspatte. Als het zicht niet belemmerd werd door twee meter mais, of door bomen of heggen, of als je een steile helling beklommen hebt, is de beloning een prachtige. Zoals die keer dat we getuige waren van een paar valken die om elkaar heen cirkelden, hoog in de lucht. Het was wat je noemt acrobatiek op hoog niveau! Het is maar goed dat we een digitale fotocamera hebben, anders waren de rolletjes niet aan te slepen geweest. Ook als je alleen je ogen de kost geeft, raak je niet uitgekeken, zo mooi is het.
Eenmaal terug in de bewoonde wereld tref je soms ook een mini-paradijs. Een höfke, zoals het zo mooi heet in het Limburgs, een binnenplaats van een gasterij. Een uitgelezen kans om ons te goed te doen aan een andere Limburgse lekkernij: vlaai! Ook de lokale tripel mocht er zijn.
Ik weet niet of ik geloof in reïncarnatie. Ik ben een Brabander in hart en nieren, het zou zo maar kunnen zijn dat ik er de volgende keer voor kies om geboren te worden tussen de Limburgse heuvels, in het pararijs op aarde.
