Column Luc: Songlow
Column Column Column Column Lucky LucSon en Breugel - Normaal gesproken ga ik niet zo snel naar buiten, niet in de winter, niet als het donker en dus koud is. Voor mijn vaste sportavond maak ik graag een uitzondering, weer of geen weer. Nu de sporthal tijdelijk dicht is, hebben een paar clubgenoten en ik het idee opgevat een wandeling te maken. Zo blijven we in beweging, en je leert ons mooie dorp beter kennen. Dit keer wilden we wat anders, ‘Zullen we naar Songlow gaan?’ stelde iemand voor.
Onbekenden hebben langs het rolstoelpad, verborgen in de bossen tussen de A50 en de Houtense Brug her en der kerstbomen opgesierd met lampjes. Om een mij onbekende reden is het pad tijdelijk omgedoopt tot ‘Songlow’. Bij ‘Songlow’ denk ik aan een mini-versie van het grote Glow, minder groot, minder indrukwekkend, maar iets van een lichtpuntje in de duisternis. En duister was het, die avond. De lichtpuntjes vielen minder op. We kwamen aanlopen via het fietspad van de Bestseweg naar de Houtense Brug, onderweg vroegen we ons af of de lichtjes wel aan waren, zo donker leek het bos. Het beginpunt was niet verlicht, in eerste instantie zagen we evenmin lichtjes. Pas toen we een stukje onderweg waren, kwam de eerste kerstboom in zicht. Heel vaag, verscholen tussen andere bomen. Zo tussen de bomen was het nóg donkerder, de verlichte kerstboompjes hielpen maar weinig. De maan scheen gelukkig door de bomen, ook al had de goedheiligman inmiddels het land verlaten. Nog een geluk: de makkers hadden hun wild geraas ook gestaakt.
Zonder die wind was het koud genoeg. Onze adem bevroor nog net niet bij het uitademen, veel scheelde het niet, qua gevoelstemperatuur. In het diepe duister was het lastig de weg te vinden. Het rolstoelpad is makkelijk begaanbaar, waar het pad ophield en het bos begon, was gehuld in duisternis. Gelukkig zit er tegenwoordig op elk mobieltje ook een zaklamp, dat was onze redding. Hoewel, schuifelen in het duister, het had ook wel zijn charme gehad. Het was een belevenis, die we meteen van onze bucketlist konden afstrepen, concludeerden we na afloop. Al was het maar omdat het niet eens de bucketlist zou halen. Desondanks, teleurstellend zou ik het niet willen noemen. Wandelen, al is het in het donker, al is het ijskoud, is altijd de moeite waard. Het was een bijzondere ervaring, zonder dat we die willen herhalen.
De volgende keer gaan we gewoon weer wandelen in het dorp, die wandelingen hebben meer weg van Songlow.
