Column Luc: Zingen in de regen
Column Column Column Column Lucky LucSon en Breugel - Angstvallig keken we naar ons mobieltje, waar een app driftig bezig was het weer te voorspellen. Na een uur of twee zou de regen afnemen, misschien konden we dan een poging wagen. Een blik naar buiten, waar de regen neerkletterde op de tuinstoelen en -tafel, leerde dat dit in ieder geval niet het juiste moment was. Binnenblijven was geen optie, zeker niet voor die schat van mij. Zelf werd ik ook een beetje kriegelig bij het idee.
En ja hoor, op het afgesproken tijdstip gingen de hemelsluizen op een kiertje. Droog was het niet, in vergelijking tot eerder op de dag wel. Een regenjas aan, vooruit dan maar, dan ging het wel. Hebben we die dingen tenminste niet voor niets meegenomen, moet je maar denken. Verdere voorzorgsmaatregelen waren niet nodig, dachten we. Het zou immers droog worden! Vol goede moed gingen we op pad, een wandeling van een kilometer of tien, door de door mij al zo veelvuldig geroemde Zuid-Limburgse heuvels. Die zien er minder glorieus uit onder een grijze hemel, er blijft genoeg over om van te genieten. Dat deden we met volle teugen!
Echt opklaren deed het niet, tegen de verwachting in. Op een gegeven moment begon het juist harder te regenen, dat was niet de afspraak! Snel zochten we een paar grote bomen op, langs de kant van het pad. Vol ongeduld stonden we te wachten, tot de bui voorbij was. De regen wist van geen ophouden, echt droog hielden we het ook niet onder de bomen, dus gingen we maar weer op pad. Al gauw doken we weer onder een paar bomen, de wanhoop nabij. Wanneer hield het een keer op?
Op een gegeven moment kun je niet anders. Op een gegeven moment moet je kiezen, met wachten wordt het niet beter. Dan kun je maar één ding doen: zingen in de regen! Vol goede moed gingen we op pad, de gestaag vallende regendruppels straal negerend. We sprongen in elke plas, nat waren we toch al. Je moet er wat van maken, van elke weeromstandigheid valt te genieten, al kost het soms de nodige moeite.
En ja hoor: eindelijk werd het droog. We stonden op de top van de Bemelerberg, onze ogen namen gretig het schitterende uitzicht in zich op, een herinnering voor later. Met een gevoel van opluchting deden we onze capuchons omlaag, blij dat de regen voorbij was.
Dat was nog geen reden om te stoppen met zingen!
