Column Luc: Alles voor een glimlach
Column Column Column Column Lucky LucSon en Breugel - Je komt nog eens wat tegen, als je ’s avonds gaat wandelen. Als je een zittend beroep hebt (zoals ondergetekende) is het zaak om in beweging te blijven, ook om te voorkomen dat je niet meer naar buiten kunt, zonder de deur te verbreden. Daarom ga ik graag een blokje om na het eten, altijd ben ik benieuwd wie ik tegenkom, of ik nog een glimlach of vrolijke begroeting kan ‘scoren’.
De eerste ‘slachtoffers’ waren een jongen en een meisje, met meer aandacht voor hun mobiel en elkaar dan voor mij. Geen probleem, volgende keer beter. Even verderop is een prachtige vijver, omzoomd door riet waar je als je goed luistert de kleine karekiet hoort pruttelen. Ik loop graag een rondje rond de vijver, in de hoop dat ik hem hoor. In de verte zie ik een dame aankomen, gekleed in een soort joggingpak. Ze had rossig haar met bijpassende bleke huid, en een zalmroze jasje aan, dat haar niet echt kleur gaf. Ze had van die draadloze oordopjes in, ik ben nog van de generatie die denkt: ‘Daar hoort toch een draadje aan?’
Pas toen ze dichterbij kwam, zag ik haar gezicht. Hoe het komt, weet ik niet, maar sommige mensen stralen gewoon chagrijn uit. De mondhoeken naar beneden in een permanente omgekeerde glimlach van ontevredenheid en teleurstelling. Ogen vol verwijten naar de buitenwereld, voor eeuwig naar beneden gericht. Meestal kijk ik mensen even aan, om te zien of ze genegen zijn te groeten. De dame keek zuur, haar blik bleef naar beneden gericht, zodat ik geen kans kreeg. Dat scheelde weer een halfslachtige, ongemeende poging en een al even ongemeend, half gemompeld antwoord.
Ik liet me niet uit het veld slaan, onverdroten wandelde ik verder. Al snel ging mijn gemoed omhoog, ik hoorde mijn kleine vriend, de karekiet! Vol goede moed ging ik verder, al snel kwam ik een andere dame tegen, met hond. Ik waagde het erop, blijmoedig zei ik: Goedenavond!’ ‘Hallo’ klonk het kortaf, al even kort als haar kapsel, dat als een soort ragebol om haar hoofd hing.
Bijna was ik thuis, bijna was mijn kans verkeken, tot ik twee dames aan zag komen. Weer deed ik een dappere poging, ‘Hallo!’ zei de linker dame terug, met een vrolijke lach op haar gezicht.
Dat maakte mijn avond helemaal goed, op slag was ik de zuurpuim en de ragebol vergeten.
Alles voor een glimlach!
