Column Luc: Vijf minuten
Column Column Column Column Lucky LucSon en Breugel - Ik heb er nooit zo over nagedacht. Voor mij is columns schrijven een tweede natuur, net als eten of ademhalen. Ik kan niet lang zonder, dan voel ik me ontheemd. Er ontbreekt iets, ik ben niet compleet. Zoals ik ook niet compleet ben zonder mijn lief.
Ik schrijf, omdat ik het leuk vind. Natuurlijk is het belangrijk dat mijn lezers het ook leuk vinden, een schrijver is geen schrijver als niemand leest wat hij schrijft. Ik schrijf om iets de wereld in te sturen, een blijde boodschap, een intrigerende gedachte, of gewoon een leuk verhaal. Als het kan, zet ik mijn lezers op het verkeerde been, krijgt de column ineens een andere wending. Of kom ik aan het eind terug bij waar ik het in het begin al over had, om de cirkel rond te maken.
Het leuke is dat ik vaak zelf niet van tevoren weet waar het heen gaat, zoals bij deze column. Ik begin, de woorden stromen als een waterval, tot het einde daar is. Nog even schaven, overbodige woorden verwijderen, een zin inkorten of iets anders formuleren, de spellingcontrole erover, en dan laat ik mijn stukje lezen door mijn lief. Zij is niet alleen mijn muze, niet alleen mijn grootste fan, maar ook een toetssteen. Soms vindt ze zichzelf te kritisch, voor mij is het simpel: als zij geen duimpje omhoog geeft, kan ik beter opnieuw beginnen.
Het is een fascinerend proces, dat ik zelf ook niet helemaal kan doorgronden. Ideeën voor een column komen soms zomaar in mijn hoofd, het is zaak ze snel op te schrijven, voor ze weer weg zijn. Vervlogen, weggevoerd door de wind. Woorden of zinnen volgen vanzelf, als het idee inspirerend genoeg is. Het is als een blad dat in een beek of rivier valt, en meegevoerd wordt naar de zee. Het is fijn om mee te deinen op de golven, zolang ze niet te wild zijn, maar je hebt geen controle waar je naartoe gaat.
Onlangs zag ik de film ‘Marley and me’ over journalist/columnist John Grogan. John’s zoon en echtgenote hadden een plakboek bijgehouden met zijn columns. ‘Het zijn kleine stukjes jou’, zei John’s vrouw. Zo had ik het nog niet bekeken. Het kost misschien vijf minuten om een column te lezen, in vijf minuten leest u een klein stukje Luc.
Vijf minuutjes leesplezier, die een glimlach of een traan tevoorschijn toveren. Vijf minuten, dat is mijn gift aan de wereld. Ik vind het een mooie gedachte.
