Column Judith: Rijles
Column Column Column Column Lucky LucSon en Breugel - Nadat ik heb aangebeld en hij de deur van zijn kamer voor me heeft geopend, maken we kennis. Het is mijn tweede werkdag op zijn afdeling en ik ben nog wat onwennig. Ik vind het belangrijk dat cliënten zich op hun gemak voelen en neem dan ook ruim de tijd voor een praatje.
Nadat ik hem, op zijn instructie, heb geholpen met zijn ochtendzorg en in zijn kleding heb geholpen, wijst hij naar zijn elektrische rolstoel, waar hij vanwege zijn onderbeenamputatie gebruik van maakt. Het is de bedoeling dat ik de stoel naast zijn bed zet, zodat hij erin plaats kan nemen.
Bedenkelijk kijk ik van hem naar de stoel en terug. Mensen verzorgen, daar draai ik mijn hand niet voor om… een dergelijk gevaarte bedienen is echter andere kost. Ik haal de stoel van de oplader, weet de ‘aan-knop’ te vinden en stuur zo goed en zo kwaad als ik kan en met veel geslinger richting zijn bed.
In mijn ooghoek zie ik hem lachen. Dan vraagt hij of ik mijn rijbewijs eigenlijk al heb behaald. Na veel gestuntel en aanwijzingen van zijn kant staat de stoel uiteindelijk op plaats van bestemming.
Als hij eenmaal veilig de transfer vanuit zijn bed heeft gemaakt, bedankt hij me voor de goede zorg en belooft me om binnenkort rijles te geven. Ik geef veel te veel gas, dan gaat het uiteraard niet lukken om goed te parkeren.
