Anneke van Buul (82) enthousiast over hulp na val: "Dát heb je in een dorp"

De een zweert bij wonen in de stad, de ander woont liever in een dorp. Tot die laatste categorie behoort de 82-jarige Anneke van Buul uit de Van Hallstraat in Breugel. En zéker sinds jongstleden 28 oktober, toen ze lelijk ten val kwam en haar heup brak. De vele helpende handen hebben haar niet alleen letterlijk een enorme steun in de rug gegeven.

"Ik was boodschappen aan het doen in het dorp. Eerst naar de Primera, toen naar de Rabo. Ik liep naar mijn auto met de afstandsbediening, om de tassen eruit te halen voor de Albert Heijn. Maar zover is het niet gekomen. De stoeprand bij het parkeerterrein op het 17 septemberplein loopt een beetje hol, daar lag ook nog eens een laag boombladeren op. Ik gleed uit en heb daarbij mijn heup gebroken."
Wat daarna allemaal gebeurde weet ze zich grotendeels te herinneren, maar niet alles. "De eerste die mij kwam helpen was een dame, die haar jas over mij heen legde. Ik weet haar naam niet en weet ook niet meer hoe ze er uit zag, want ik verging van de pijn. Als ze dit leest zou ik graag met haar in contact komen om haar te bedanken!" Wie ze zich nog wél precies herinnert, is het personeel van de Albert Heijn die al gauw kwamen toegesneld. "Petri Philippart, Sander van Rooij en Tonny Gielen hebben mij geweldig geholpen, tot de ambulance kwam. Ook de mensen van het Medisch Centrum waren heel lief voor mij. En de politie deed een briefje op mijn auto dat die daar mocht blijven staan. De volgende dag ging iemand hem voor mij ophalen en toen waren de bladeren ook ineens opgeruimd" merkt Anneke op met een veelbetekenende blik.
Eenmaal in het ziekenhuis, kreeg de pechvogel morfinepillen. "Daar werd ik helemaal niet goed van. Ik zei al gauw: stop daarmee! Ik kreeg daarbij ook nog eens acht paracetamol per dag. De dag na de val werd ik geopereerd en heb nu een nieuwe heup. Vanaf 7 november ging ik vanuit het Catharinaziekenhuis op revalidatie bij Brunswijck in Eindhoven. Op 26 november kwam ik weer thuis en twee dagen later zat ik alweer aan tafel te bridgen met kennissen."

De ontvangst en hulp thuis was niet minder verrassend dan de opvang vóór de ziekenhuisopname. Aan mijn familie en buren heb ik een geweldige steun gehad. Ze zetten een hekwerk bij de trap in elkaar om mij aan vast te houden, deden alles wat nodig was, en meer. Alsof die botbreuk nog niet genoeg was, kreeg ik ook nog eens een waterlekkage en problemen met mijn cv-ketel. Ze zijn hier dagen bezig geweest. Ik moet er niet aan denken dat ik ergens in de stad zou hebben gewoond. Beter een goede buur dan een verre vriend, dat héb je gelukkig nog in een dorp." Bloemen, attenties, iedereen dacht aan haar en liet dat merken.
Een stralende dame van ZuidZorg belt aan, om haar steunkousen aan te trekken. Ze heeft voor iedere cliënt zelf een fraaie kerstbal uitgezocht. "Oh wat lief, dank je wel schatje". Schatje? "Zo noem ik iedereen, omdat mijn moeder mij ook altijd zo noemde" legt Anneke van Buul uit.

Al die tijd zit het huis gezellig vol met haar kleindochter uit Australië met haar man, en tweeling in de kinderstoel. Een warm Kerstgezinnetje, waarbij alleen de loopstok tegen de muur doet herinneren aan die lelijke val. Ondertussen herstelt ze behoorlijk snel, zeker gezien haar leeftijd. "De dokter zei: mevrouw, u hebt de gezondheid van een vrouw van tien jaar jonger" zegt ze trots. Om te zien dat dat ook geldt voor haar uiterlijk en hele manier van doen, hoef je geen dokter te zijn. "Ze onthoudt elke datum, al is het van jaren geleden" vertrouwt kleindochter Merel de krant toe. Een krasse bejaarde? Kom daar over een jaar of tien nog maar eens voor langs.

Reageren op dit verhaal kan via: redactie@demooisonenbreugelkrant.nl