Toch hou ik van de Fransen
AlgemeenSon en Breugel - Nederlanders zeggen vaak dat de Fransen arrogant zijn en weinig contact maken. Ik ben het daar helemaal niet mee eens. Het is wel handig om hun ‘gebruiksaanwijzing’ te kennen. Ze beginnen het gesprek met klagen over het weer, de gezondheid of de politiek. Even luisteren, zelf ook klagen, en dan pas komt het leuke deel van het gesprek. Ik moet er wel bij vertellen dat ik vroeger als scholier in Franse gezinnen heb gelogeerd en als student bij een wijnboer heb geholpen met het druiven plukken, en dus goed Frans spreek, en dat opent wel sneller deuren. Maar nu mijn verhaal over het gedrag van de Fransen op een camping.
Redacteur: Jürgen Feuerriegel
Wederom naar een camping in Frankrijk. De hoeveelste keer? Ik zou het niet weten, maar zomer en Frankrijk horen voor mij toch echt bij elkaar. We zaten in de Provence aan het meer van de Verdon. En met natuurlijk elke week een pétanque-toernooi. Je kunt beter niet jeu de boules zeggen, want dan lig je er bij de Fransen meteen uit. En de but heet toch echt cochonet…
Alors, als francofiel wilde ik graag meedoen. Het blijft een leuk spel en je hebt meteen contacten op de camping. Er bleken 14 deelnemers te zijn, van wie ik de enige niet-Fransman. De organisator was Daniel, de kok van de camping, en ik was toevallig bij hem ingedeeld. Het eerste dat wij conform de ongeschreven regels deden was onze taakverdeling bepalen. Ik was de pointeur, degene die de boules goed plaatst, en hij de tireur, die de goedgeplaatste boules van de tegenstander wegschiet. En dat pakte bijzonder goed uit. Wij wonnen de eerste drie wedstrijden en zaten in de finale. Wat mij opviel: de tegenstanders waren het niet gewend om zich aan elkaar voor te stellen of een praatje te maken, wat ik dus wel deed.
De voorrondes waren in de ochtend gespeeld en vanwege de hitte was de finale pas om vijf uur ‘s middags. Alle deelnemers plus aanhang zaten rondom de baan. Je voelde dat de finale wel een serieuze en spannende bedoening zou worden. Daniel en ik kwamen op een 4-0 achterstand, om vervolgens met 13-6 te winnen. Als onze tegenstanders een goede boule plaatsten, werd er luid geapplaudisseerd. Op het moment dat ik dan een betere boule kon pointen, bleef het stil. Enfin, na afloop kregen we geen hand, en Daniel stelde voor om de prijs, een fles rosé, samen op te gaan drinken met de verliezers. Maar dat was toch echt een brug te ver; ze gingen niet in op de uitnodiging.
De volgende dag begroette Daniel mij hartelijk en overhandigde me de fles rosé om thuis op te drinken. Ik heb hem toen spontaan getrakteerd op een biertje. En ben ik nou teleurgesteld en ga ik nooit meer met hen spelen? Integendeel… vreemd genoeg blijf ik gek op deze rare Fransen. Ze zijn zo ingenomen met zichzelf dat het eigenlijk ontzettend authentiek is. Hun land is het middelpunt van de wereld, en laten we eerlijk zijn… het is er ook werkelijk heel mooi.
Tijdens de wedstrijd zei Daniel voorover gebogen boven de boules: “Wees niet bang voor jouw boule”, en hij bedoelde dat ik mijn eigen boule een beetje naar voren moest duwen. Ik zou willen zeggen: wees niet bang voor de arrogantie van de Fransen en schiet er gewoon af en toe doorheen.
