Van Die Dingen

LEVENSLESSEN

Eigenlijk was het de bedoeling geweest me in het carnaval te storten, het werd een sentimental journey door de boekenkast op zolder. Ook spannend. Want daar stonden ze: schijnbaar vergeten en enigszins aangetast door de tand des tijds maar wel keurig in het gelid: mijn complete collectie Agatha Christie.
Het bracht een zekere opwinding bij me teweeg. En voerde me even terug naar de tijd dat ik mezelf iedere zaterdag beloonde met wéér een Christie. Ik vond toentertijd dat ik dat verdiend had. Terecht of niet, doet er niet toe. Ik genoot er in ieder geval van. En daarin was ik niet uniek. De boeken van Agatha Christie zijn in minstens 108 talen vertaald en er zijn meer dan vier miljard exemplaren van verkocht. En voor de liefhebbers en eventuele starters: Tien kleine negertjes is haar meest gelezen boek. Het verhaal speelt zich af in een eenzaam huis op een eiland bij de kust van Devonshire waar tien personen, de gastheer zelf verschijnt niet, zijn uitgenodigd. Ze zijn volkomen afgesloten van de bewoonde wereld en aangewezen op elkaars gezelschap. En ieder van hen wordt ook nog eens als het ware achtervolgd door schaduwen uit het verleden...Kortom, een ideaal gegeven voor een moordgeschiedenis en een uitgelezen kans je scherpzinnigheid te meten met die 'van de allerbeste misdaadauteur' ter wereld
Overigens scherpt het lezen van een Agatha Christie niet alleen de geest, maar biedt ook levenslessen. Vaak draait het daarbij om mensenkennis. Zoals telkens weer blijkt bij het oplossen van een moordzaak. Dat geldt trouwens voor de werkwijze van de beide geesteskinderen van The Queen of Crime. Dus zowel voor de verhalen waarin Hercule Poirot de speurneus is, als die waarin Miss Marple deze rol vertolkt.
Hoewel ik ook een groot bewonderaar van Poirot ben, wil ik het nu even op Miss Marple houden. De reden daarvan: zij woont in St. Mary Mead en dat is een dorp net als Son & Breugel. Ongetwijfeld zijn er dus parallellen te trekken. Zo niet nu dan toch later.
In ieder geval is St. Mary Mead het oefenterrein geweest van een van de beste detectives ooit. Lang voor het begin van dat opmerkelijke tijdperk waarin enigen uit de grote kennissenkring van Miss Marple door een fataal ongeluk van het toneel zouden verdwijnen, scherpte zij haar geest door dergelijke mysteries op de haar eigen wijze te bestuderen en te duiden. Later zou dat grote archief vol geheimen en affaires in het dorp, dat keurig en netjes in haar geest was opgeborgen en altijd te voorschijn kon worden gehaald, van onschatbare waarde blijken te zijn. Hoe sensationeel of ingewikkeld een moord ook was, hoe ver van St. Mary Mead ook vandaan, zij putte altijd uit de in haar eigen dorp opgedane ervaringen wanneer ze naar de oplossing op zoek ging.
'Ah, dat doet me denken aan,' zei ze dan 'of ik heb al zoveel van dat soort zaken gezien', en dan haalde ze herinneringen op aan de een of andere aannemer, het nieuwe hoofd van de school, de kersverse dorpsarts of wat zij zag toen ze toevallig naar buiten had gekeken terwijl ze de klok opwond. Vaak was ze dan in gesprek met een jonge, opkomende inspecteur van Scotland Yard die in de waan verkeerde dat hij de leiding over het onderzoek had en zich geleidelijk begon af te vragen of hij soms gek geworden was... Nee, dat niet dus.
Maar een en ander in overweging nemend, vind ik het toch wel een beetje jammer dat ik de carnavalsoptocht heb gemist.
Ik bedoel maar, Miss Marple indachtig, zou ik er ongetwijfeld iets van opgestoken hebben.