Jubileum Piet Bakermans groots, bescheiden gevierd

Son en Breugel - In een kerk die waarschijnlijk in normale omstandigheden te klein zou zijn, was nu in verband met de coronamaatregelen slechts een beperkt aantal genodigden aanwezig. Zij waren er om de speciale mis van emeritus-pastoor Piet Bakermans bij te wonen, ter gelegenheid van zijn zestigjarig priesterjubileum, waarvan vijftig jaar in het parochieteam van Son. Ondanks zijn huidige, wat zwakke gezondheid, en tegen het advies in van zijn dokters, richtte hij zich tot de aanwezigen en alle kijkers die thuis via SonenBreugel-TV de dienst volgden.

Redacteur: Adrie Neervoort

“Zestig jaar, ik zal er niet over beginnen, ik zal het u besparen. Ik zal het inkorten zodat het begrijpelijk is hoe mijn leven als pastoor er heeft uit gezien.” Zo opende Bakermans zondag 30 mei de viering. Piet Bakermans werd, nadat hij drie jaar kapelaan was geweest in Best, door Mgr. Bekkers benoemd als surveillant op Klein Seminarie Beekvliet in Sint-Michielsgestel. “Onder groot protest van mijn kant”, voegde hij toe. Na zes jaar sloot het Klein Seminarie en werd Bakermans met een brief van pastoor Pulskens uit Son gevraagd of hij kapelaan wilde worden in de Sonse Petrus’ Banden parochie.

Grote veranderingen
Bakermans herinnert zich het Son van toen als een gesloten gemeenschap met vaste gebruiken, een burgemeester, een schoolhoofd en een pastoor die alles in de gaten hielden. Het duurde volgens hem niet lang voordat daar verandering in kwam. Zo kwamen er meer nieuwe inwoners van buiten in Son wonen en ook de kerkgemeenschap veranderde daardoor. Maar ook landelijk waren er grote veranderingen zoals de opkomst van de Dolle mina’s, krakersbewegingen en meer van dergelijke actiegroepen. Zij eisten vernieuwingen, ook binnen de katholieke kerk. Zo vonden zij dat ook vrouwen en leken een plaats moesten krijgen in de erediensten van de kerk. Er werd dus om kerkelijke vernieuwingen gevraagd.

Spanningen in parochie
“Zo ontstonden er al snel kerkelijke vieringen speciaal voor jongeren met eigen muziek; dan zat de kerk stampvol, meer dan elfhonderd gevulde zitplaatsen”, aldus de pastoor. Mede hierdoor kwamen er veranderingen en werd heel langzaam het gesloten milieu binnen en buiten de kerk in Son opengebroken. “Er ontstond een spanningsveld binnen de kerk, er werden pogingen gedaan op de kerkelijke leer en voorschriften aan te scherpen vanuit Rome. Terwijl juist in de Nederlandse parochies nieuwe wegen werden bewandeld. In Son ontstond er op die manier een sterke band met de protestantse gemeenschap. De pastoor ging voor in een protestantse dienst en omgekeerd; de dominees bij een katholieke dienst. Dat riep volgens Bakermans spanningen op en enkelen verlieten daarom zelfs de Sonse parochie en vonden een nieuw onderdak in Breugel en elders. “Zo werden pastoor Van der Meijden en ik onder zware druk gezet, maar wij werden daarbij goed gesteund door het D.P.C. (Diocesaan Pastoraal Centrum). Met de vraag: wat doe je met al die verschillende mensen die er zijn. Voor mij persoonlijk werd het ook een groot spanningsveld. Kies je voor de strengere kerkelijke regels vanuit Rome of zoek je mee naar nieuwe regels binnen de kerk.”

Preken met én voor ons
Bakermans kreeg naar eigen zeggen een nieuwe regel mee tijdens een bezoek aan Café De Zwaan in Son. Daar werd hij door een aantal vaste stamgasten gevraagd om aan te schuiven aan de tafel waaraan zij zaten. Eenmaal aangeschoven kreeg Bakermans het volgende te horen: ‘wanneer hou je nou eens op met te praten over de hemel waar je niks vanaf weet, en wanneer hou je nou is op met te praten over al die mensen van vroeger uit de bijbel, waar wij niks van snappen. Wanneer begin je nou eens te preken met ons en voor ons’.

Een klap in het gezicht
Dat voelde voor Bakermans als een klap in het gezicht: “Ik dacht: ik heb toch het evangelie verkondigd en de bijbel. En nou word ik gevraagd om binnen die mensen zelf te treden. Maar ik zag het als een opdracht: wat kan ik vinden in het dagelijkse leven van deze mensen dat lijkt op de verhalen in de bijbel? Misschien kunnen we ons op die manier vinden.” Hij ging er op zijn eigen manier mee aan de slag en kreeg volgens eigen zeggen daarna vaak de opmerking ‘Prima! Nu snap ik een beetje wat je bedoelt, het gaat toch over ons’. Voor Bakermans was het toen al lang duidelijk: “Het gaat om mensen en dat de kerk mag bemiddelen daarin. Je bent pastoor geworden voor alle mensen, jij mag er zijn. Of je nu rijk of arm, geleerd bent of niet of je gedoopt bent of niet, jij mag er zijn. Dat is denk ik de boodschap die van mij als pastoor verwacht werd.”

Bloemen, kaarten en dankwoorden
Volgens Bakermans is dat ook de grondvraag van het evangelie en de boodschap van Jezus. Het gaat om wie je bent voor je medemensen. “Dat was denk dan ook mijn taak om als pastoor naar mensen toe te gaan om de mensen te laten voelen dat ik er mag zijn voor hen.” Nou, mocht ik er zijn?” vraagt hij zich hardop af in de mis. “De laatste dagen heb ik daar wel een bewijs van gekregen: de hele pastorie lijkt wel een bloemenzaak geworden. Er zijn talloze kaarten met goede wensen en dankwoorden binnengekomen en die geven mij het gevoel dat er een antwoord teruggekomen is van de parochianen. Jij bent er voor ons geweest, Dankjewel.”

Boom geplant
Ter gelegenheid van zijn jubileum kreeg Bakermans als oud-Gildeheer een vendelgroet van het Sint Catharinagilde. Ook werd er donderdag 27 mei een boom geplant in park Vroonhoven en kreeg de jubilaris tijdens deze viering tweemaal een mooi bedrag overhandigd, van in totaal 7898 euro. De pastoor had ook meteen een goede bestemming voor het grootste gedeelte van dit bedrag, namelijk Kindia. Ook ontving hij maar liefst twee felicitatiealbums, een derde is al in de maak. Met alle kaarten en bedankjes die hij mocht ontvangen. Bakermans beloofde dat hij gaat proberen zo eenmaal tot tweemaal per week de inzender persoonlijk te bedanken. Hij hoopt dan ook dat hij daar nog velen jaren de tijd voor krijgt.


Gedicht geschreven door Ad Louwers

Goede Herder

Een goede herder hoedt zijn kudde,
niet alleen tot zijn pensioen,
en zegt dan niet ”Je kan ’t schudden,
maar ik blijf het niet meer doen.”

Een goede herder hoedt zijn schapen
nu alweer zo’n zestig jaar.
Van ’s morgens vroeg tot ze gaan slapen
staat hij nog altijd voor ze klaar.

Een goede herder houdt zijn volk
nu al een halve eeuw in Son bijeen,
is hun voerman en hun tolk.
Hij laat zijn kudde niet alleen.

Een goede herder telt geen jaren
geen dagen, ook al tellen die heus wel.
Alle reden dus om te verklaren:
Proficiat, maar zeker dankjewel.