Column Lucky Luc

Trip down memory lane

'Ben jij een Bredanaar?' vroeg Rinus. Dat was een gewetensvraag. Ik woon sinds 3 jaar in Son, dus technisch gezien niet. 'Als je er ruim 30 jaar gewoond hebt, mag je jezelf wel Bredanaar noemen', antwoordde ik. Een ere-Bredanaar dan, soort van. 'Ik voel me erg thuis in Son en Breugel, ik ben meer een Son en Breugelnaar', voegde ik er aan toe.

We maakten een wandeling in het Mastbos bij Breda. Rinus is een oud-collega, hij was een tijdje afdelingshoofd bij de bank waar ik in een ver verleden mijn opmars in de financiële wereld begon. Later zijn onze paden een andere weg opgegaan, nu kruisten ze elkaar weer even.

Eens per week gaan een twaalftal oud-collega's wandelen en bijkletsen, al zo'n zeven jaar. Ik was al eens eerder mee geweest, jaren geleden. Ofwel door werk, ofwel door de afstand na mijn verhuizing was het er sindsdien niet meer van gekomen. Een tijdje terug stuurde ik een mail naar de oud-collega's, om ze op de hoogte te stellen van mijn schrijfcarrière. Dat leidde tot leuke reacties, uitmondend in deze wandeling.

Ik dacht het Mastbos goed te kennen. De route die mijn oud-collega's kozen, was net anders dan mijn favoriete routes uit het verleden. Talloze keren heb ik door dit bos gebanjerd, in weekenden en op vrije dagen. Nu ging de route langs voor mij onbekende paden, om uiteindelijk weer op bekend terrein uit te komen. Gelukkig!

Het was bewolkt, waardoor het bos een klammige, sombere sfeer kreeg. Dan nog blijft het bos een mooie, wonderlijke plek. Al heb je er nog zo vaak gewandeld, dan nog kun je nieuwe plekken ontdekken. Het bos verandert, niet radicaal, niet zomaar ineens, maar geleidelijk. Al ziet het bos er ook anders uit als het zonnig weer is, in plaats van somber

Het was een ware survivaltocht. Langs afgewaaide takken en een enkele omgewaaide boom, om de haverklap moesten we ons langs of zelfs door modderpoelen en waterplassen een weg banen. Een kapmes was soms geen overbodige luxe geweest.

Sommigen hadden na ons gezamenlijke verleden nog een eigen werkverleden opgebouwd, anderen niet. Maar die zaten evenmin stil! Sociale betrokkenheid, coachen van kinderen met een achterstand, vrijwilligerswerk bij ouderen en/of eenzame mensen, het is een mooi stel mensen, die oud-collega's van mij. Het is eigenlijk een soort tweede familie.

'Vroeger had je meer haar', zeiden ze nog tegen me bij de begroeting. Tja, van je familie moet je het hebben! 'Ik heb me aangepast aan jullie kapsels', antwoordde ik gevat. Inderdaad, de meeste mannen hadden al net zo'n aerodynamisch kapsel als ik.

Dan weer met de een, dan weer met de ander, onderweg of eenmaal terug in café de Kogelvanger, het verzamelpunt, het was heerlijk mijn oude werkfamilieleden weer te zien en met hen bij te praten. Het voelde als thuiskomen.

Ja, het voelde als thuiskomen, als een trip down memory lane. Het smaakt naar meer! Dat komt goed uit, ik weet nu waar memory lane ligt.

Meer lezen? Of wilt u reageren? Kijk dan op EigenWijsHeden!