Een bijzondere dag op de Krommen Hoek

Son en Breugel - Het was een bijzondere dag, op de Krommen Hoek. Een dag met een traan en een lach, een dag waar stilgestaan werd bij een bijzonder jubileum, maar ook een dag waar afscheid genomen werd van drie bijzondere mensen.

Door: Lucas van As
Foto's: Wil Feijen

Bijzonder jubileum
Het bijzondere jubileum was dat van Gerard de Wit, al 40 jaar onderwijzer op de Krommen Hoek. Een half mensenleven fietst hij elke dag vrolijk fluitend naar school, onderweg komt Gerard vaak oud-leerlingen tegen, waarmee hij even een praatje maakt. Al dit soort kenmerkende dingen kwamen terug in een zevental korte toneelstukjes die zijn collega's opvoerden. Toneelstukjes die spontaan via de app georganiseerd werden en waarvoor niet gerepeteerd was, volgens Mieke de Bakker, de directrice van de Krommen Hoek die een van de afscheid nemers was. Het was er niet aan af te zien!

Vol verwachting verzamelden de leerlingen zich in de hal, waar een podium speciaal was ingericht. De jongsten vooraan, de oudere kinderen daar achter. Het duurt even voordat de kinderen tot stilte gemaand kunnen worden, aandachtig kijken ze naar de voorstelling. Om luid mee te klappen als Gerards voorliefde voor Rock 'N' Roll muziek aan de orde komt, kennelijk was dit zeer herkenbaar! Als de voorstelling is afgelopen, volgt een daverend applaus!

Maar dit was bepaald niet het einde van deze bijzondere dag! Samen met Pepijn, zoon van Gerard, gingen de kinderen taarten e.d. bakken. Het thema was: 'Heel de Krommen Hoek bakt!' José, de vrouw van Gerard, was ook aanwezig, evenals Eva, de vrouw van Pepijn en Kuintje, de dochter van Gerard en José. Haske, de andere zoon van Gerard en José, en zijn vrouw Patty konden er helaas niet bij zijn.

Fluitend naar school
Na afloop van de voorstelling was het tijd voor een goed gesprek. Een gesprek waarin bleek hoezeer Gerard een betrokken leraar is, al 40 jaar lang. 'Elke dag fiets ik fluitend naar school', verteld Gerard. 'Behalve één keer, toen moest ik op de schaats!' Het was zo winters weer, met ijzel op de straten, dat het de vraag was of het überhaupt mogelijk was om naar school te gaan. Wat uiteindelijk toch gelukt is!

José kon altijd horen wanneer Gerard bijna thuis was, zo duidelijk was het fluiten te horen. 'Ik heb 40 jaar genoten', zei Gerard, ' van de school, van het lesgeven en de interactie met de kinderen, en van de collega's!' Belangrijk vind Gerard dat er een nauwe band is met de ouders, die zeer betrokken zijn, niet alleen bij hun eigen kinderen, maar bij de school als geheel. Daarbij houdt Gerard altijd professioneel oog voor het belang van het kind, als er iets is, kan dat ook aangegeven worden.

'Ik kwam in een warm bad bij de Krommen Hoek', vertelde Gerard. Hij had de nodige sollicitaties achter de rug voordat hij bij de Krommen Hoek kwam, waarbij hem telkens gevraagd werd wat zijn visie op lesgeven etc. was. Bij de Krommen Hoek was het precies andersom, daar werd gezegd: dit is onze visie, pas jij daar in? Het geeft aan hoe anders het was bij de Krommen Hoek, en nog is. En waarom het voelde als thuiskomen voor Gerard.

1.000 leerlingen
Als een echte leraar is het voor Gerard een koud kunstje uit te rekenen hoeveel kinderen hij les heeft gegeven. '40 keer 25, dat komt neer op zo'n 1.000 leerlingen'. Dat zijn er nogal wat, het is dan ook niet vreemd dat Gerard regelmatig een oud-leerling tegenkomt. Het is wel opmerkelijk dat hij ze nog herkent ook!

José is al die jaren een steun en toeverlaat geweest, ze was zelf ook veelvuldig actief als hulpmoeder op de school. Kuintje heeft nog in de klas gezeten bij haar vader, mijn journalistieke nieuwsgierigheid is gewekt. Hoe was dat, vraag ik haar. 'Ik noemde hem 'pap', de anderen 'Gerard'', antwoordde Kuintje. 'Ik werd niet voorgetrokken, het werd eigenlijk als normaal beschouwd'. Ook al omdat ook bij zijn eigen kinderen de betrokkenheid van Gerard als leraar de professionaliteit niet in de weg stond. Het ging en gaat om het belang van het kind, dat stond en staat voorop!

Yvonne Plug
Het is te hopen dat Gerard het nog jaren vol zal houden, zoals Mieke de Bakker in haar slotwoord na de voorstelling aangaf. Voor wie dat niet geldt, is Yvonne Plug. Na 30 jaar in het onderwijs is voor haar het moment gekomen om afscheid te nemen, hoe moeilijk haar dat ook valt. Yvonne is opgeleid als kleuterjuf, ze is daarvoor opgeleid. Tegenwoordig is lesgeven aan kleuters een (klein) onderdeel van de opleiding, vroeger was er een aparte opleiding voor lesgeven aan kleuters.

Dat is wat Yvonne wel mist, er wordt veelal met modellen gewerkt, waarbij minder dan vroeger uitgegaan wordt van het kind. 'Ieder kind is uniek, ontwikkelt zich anders en in ander tempo'. Yvonne werkt graag vanuit hete kind, ze maakt haar eigen lesmodel gebaseerd op de behoefte van het kind.
De spontaniteit van de kinderen, wat ieder kind uniek maakt, dat was waar Yvonne het meest van genoot. En van de samenwerking met haar collega's, die echt een hecht team vormen en elkaar helpen en ondersteunen, waar mogelijk.

5 juli is haar laatste dag op school, ze heeft er het afgelopen jaar naartoe geleefd, het is het juiste moment om te stoppen. Yvonne heeft het er wel moeilijk mee, ze laat wel wat achter. Er zal menig traantje geplengd worden, maar samen met haar man Gerard (niet dezelfde!) kijkt ze uit naar de nieuwe levensfase die ze ingaan.

Mieke de Bakker
Een nieuwe levensfase ingaan, dat geldt ook voor Mieke de Bakker. Tien jaar is de directrice van de Krommen Hoek, daarvoor nog van andere scholen. Ook voor Mieke en haar man is het moment gekomen om samen te gaan genieten van deze nieuwe fase, met vakanties buiten het hoogseizoen, met hun camper. 'We zijn echte kampeerders', zegt Mieke. 'Zomer of winter, of het een korte vakantie is of niet, we gaan met de camper!' Ook voor wandelen, fietsen en voor de tuin zal Mieke meer tijd gaan hebben. 'Ik had vroeger een groentetuin, die gaat waarschijnlijk weer terugkomen!' zegt Mieke.

'De Krommen Hoek is uniek' vindt Mieke. De onderlinge verbondenheid tussen het team van de Krommen Hoek, de ouders en de leerlingen is groot. 'Als je vandaag door de school loopt, voel je de bereidheid er een mooie dag van te maken', geeft Mieke aan. Dat is zeker waar!

Mieke neemt met pijn in het hart afscheid, als ze het niet zo naar haar zin had gehad, had ze het niet 10 jaar volgehouden. Net als Yvonne kijkt ze uit naar de nieuwe fase in haar leven, die nu voor de deur staat!

Nina Sanchez
Voor Nina Sanchez, de laatste van de afscheid nemers, is dat nog ver weg. Nina neemt afscheid om te gaan werken bij de Vuurvlinder in Eindhoven, onderdeel van Salto. Een grotere organisatie, met meer scholen in Eindhoven en omgeving, waar Nina woont. Voor Nina zijn de scholen die onderdeel zijn van PlatOO verder weg.

Bij Salto ligt de nadruk op ervaringsgericht onderwijs, waar het welbevinden van het kind centraal staat. 'Niet alleen voor de leerlingen staat leren centraal, ook voor de leraren', zegt Nina. Voor haar is persoonlijke ontwikkeling de belangrijkste reden te kiezen voor een volgende stap in haar carrière. Een stap die spannend is, omdat ze in de zes jaar dat ze op de Krommen Hoek gewerkt heeft wel een sterke band heeft ontwikkeld met haar collega's, die een geweldig team vormen.

Het is sowieso spannend om in een nieuwe omgeving te gaan werken, dan gaat Nina ook nog trouwen in de eerste week op de nieuwe school!

DeMooiSonenBreugelKrant feliciteert Gerard met het jubileum, en wenst Yvonne, Mieke en Nina veel succes en geluk!