Column Luc; Spel van licht en water
Algemeen ColumnSon en Breugel - Het is heerlijk wakker worden, zonder wekker. Zo af en toe word ik even wakker, zonder mijn ogen te openen. Ik bevind me op de grens van slaap en wakker, ik kan nog terug. Als ik mijn ogen open ben ik écht wakker, dan kan ik niet zomaar terug. Het voelt nog vroeg, ik durf niet op de klok te kijken. Dan moet ik mijn ogen dus openen, met alle risico's van dien. Loom draai ik me nog eens om, al snel ben ik weer in dromenland. Tot het moment dat ik genoeg geslapen heb, althans wat deze nacht betreft.
's Zomers laten we graag de gordijnen open, om naar buiten te kunnen kijken. Als het donker is, zien we misschien de sterren, voor zover de lichtvervuiling het toelaat. Als het regent, zien we de regen tegen het raam kletteren, terwijl wij nog eens extra onder de dekens kruipen. Mijn favoriet zijn zonnige zomerse zondagochtenden, met een zon die vrolijk schijnt tegen een hemelsblauwe achtergrond, versierd met veegjes wit.
Achter ons huizenblok staan garages, als het geregend heeft, ligt er vaak een laag water op het dak. Als de zon erop schijnt, zien we een spel van licht en water op het plafond van onze slaapkamer, 's ochtends vroeg. Als we ervan willen genieten, moeten we snel zijn, voordat de zon alweer zo gedraaid is, dat het spel voorbij is.
Gefascineerd sla ik het schouwspel gade. Schaduwen kringelen zich in speelse patronen op het plafond. De wind duwt de schaduwen zachtjes de andere kant op. Als de wind even gaat liggen, ontstaan er telkens kringen, die steeds groter worden, tot ze opgaan in grotere kringen. Het is alsof een onzichtbaar steentje midden in de poel gegooid wordt, telkens weer, in een oneindige patroon.
De schaduwen dansen over het plafond. Ze beginnen aan de andere kant, tegen de naastgelegen kamer aan, het verst van het raam vandaan. Naarmate de zon draait, komen ze dichter en dichter bij het raam, tot ze compleet verdwijnen. Het spel is uit, de dansende schaduwen zijn weer verdwenen, tot de volgende keer.
Het is tijd om op te staan en te gaan ontbijten. De dag begint, een heerlijke rustige zondag, met 's middags nog een wandeling, misschien wel langs een 'echte' poel. Het spel van licht en schaduw speelt zich nog steeds af in mijn hoofd.
Ik kan niet wachten tot de volgende keer. Misschien morgen weer.
